Adım anonim qalsın

Rüfət Əhmədzadə

“Salam. Adım anonim qalsın. Kim olduğumu deməyəcəm. Bunun o qədər də önəmi yoxdur. Televiziya ekranlarında göstərilənlə həqiqətdə olanların fərqləndiyi bir ölkədə - sənin kim yox, necə olmağın maraqlıdır. Belə ölkələrdə ən əsas nitq hissəsi sifət, ən vacib cümlə üzvü isə təyin olur. Hətta sifət şəklində vətənpərvər insan olmaq da önəm daşımır. Vətənpərvərliyin də inhisarda olduğu ölkədə yaşamaq çətindir. Bu sifətin də bir sifəti olmalıdır. Daha doğrusu mənsubiyyəti. Hansı klandan, hansı qrupdan, hansı partiyadan, hansı sülalədən... Və hansı pozada...
Yox, deyəsən əxlaqsızlaşıram mən!
Nə isə... Çox uzatmadan öz sifətimdən, təyinatımdan danışım bir az. Adi vətəndaşam, bəlkə də o qədər adi deyiləm, amma sadəyəm. Ən azından sadə olmağa çalışıram. Guya çalışmayıb nə edəcəm ki?”...
- Sən niyə özünü həmişə sadə aparırsan?
- Pis edirəm ki?
- Yox ey, qızlara kənardan maraqsız görünürsən.
- Sənə də?
- Yenə başladı! Ümumiyyətlə hamıya. Məsələn mənim qrup yoldaşlarıma...
- Mənə onların fikri maraqlı deyil.
- Lap onlar cəhənnəmə... Sadə insanlar cəmiyyətdə sevilmir, çox uzağa getmirlər.
- Elə düşünmürəm. Mənim hərəkətlərimdə pis nə var axı? Gülərüzəm, mehribanam, hamıya eyni cür davranıram... Düzdür, hərdən dozası artıq düşür, amma səhvimi tez düzəldirəm.
- Eee... Hamıya eyni cür davranarsan, hamı da sənə adi baxar.
- Baxsın... Adi insanam da. İndiki zamanda adi insan olduğunu anlamaq elə qeyri-adi olmaqdır.
- Off! Səninlə tanış olduğum günə daş düşəydi!
- Hmm...
- Yaxşı, küsmə... Zarafat eləyirəm də.. Sadəcə çalış hərdən ağıllı görünəsən...
- Ağılsız görünürəm?
- Daha ağıllı da...
- Mən olduğumdan da ağıllı necə görünüm?
- Nə bilim. Dik gəz, bir az ədalı ol, arada güzgü qabağında kinayəli gülüşlərlə məşq elə... Xarizmatik ol da!..
- Ay qız! Mən necə sən deyən kimi olum ki, elə adamları özüm xarizmatik saymıram?!
- Yaxşı... Dur gedək, axşam düşdü...
....“Pulum çox deyil, qohumlarımdan deputat və məmur olanlar varsa da, zəhləm gedir, övladları ilə də düşmənəm... Məclislərdə görəndə qabaqlarına qaçmıram.. Büdcə hesabatlarında orta aylıq əməkhaqqı kimi göstərilən məbləğ belə, mənim üçün iki növbəlik işin qazancıdır. Yəni, perpsektivlərdən uzaq, qazancı gündəlik dolanışığa ancaq yetən bir gəncəm. Həm də adi gənc sayılmıram, çünki arada-bir bloqumda müxalif fikirlər yazmışam. Müxalif partiya üzvü olmasam da, müxalifətçiyəm.
Hər halda belə deyirlər yuxarıdan baxanda. Aşağıdan baxanda isə arada-bir müxalifəti də tənqid etməyim gözə dəyir, onda “iqtidar adamı” oluram. Sağdan və soldan baxanlar da var. Mühafizəkar millətçilərə “dəyərsiz liberal”, kosmopolit liberallara “geridəqalmış faşist” kimi görünürəm. Amma mən millətimi, xalqımı da sevirəm. Sadəcə istəyirəm ki, başqa millətlərlə mübarizədə özümüzü qorumaqla yanaşı, həm də özümüzü sevdirə bilək. Axı biz...”
Mən nə edirəm? Bu nə yazıdır axı? Hekayədir, ya nədir... “Facebook”a girəndə qalstuk taxan, status yazanda isə xayalarını qaşıyan QHT-çilərdən nəyim fərqləndi? Siqaret... Mövzu... Çay... Süjet... Bir dişləm şokolad... Qəhrəmanlar... Bir gilə də siqaret... Xoşbəxt sonluq!
Bəli, xoşbəxt sonluq! Mən özüm tezliklə öləcəmsə də... İçimdəki həyat eşqi mənə ancaq nikbin şeylər yazmağı əmr edir. Onsuz da dünyada hər gün minlərlə insan ölür, minlərlə ailə boşanır, minlərlə qadın ona aşiq kişini, minlərlə oğlan ona təslim olan qızı atır... Heç olmasa, kimisə hekayəmdə xoşbəxt edim!
- Xoşbəxtlik nədir səncə?
- İnsan nəslinin davam etməsi üçün təbiətən beynimizdə dolaşan xəyali ilğım. Getdikcə getmək, çatdıqca da geridə qoyub qabağdakı, “daha yaxşı” xoşbəxtliyə can atmaq arzumuz yaranır. Xoşbəxtlik sadəcə yerimizdə durmamaq üçün hədəfdir. Elə “ilğım” desək bəsdir. Səhradakı kimi.. Deyəsən, çox fəlsəfi danışdım.
- Yox, maraqlı danışırsan. İlğım deyirsən, axı ilğım saxta, aldadıcı görüntüdür. Amma xoşbəxtlik ani də olsa, az da çəksə, yenə də realda hiss edilir. Necə də olsa, onu dada bilirik. Bəs niyə hər şey biz istəyən kimi olmur? Niyə hər şeyin dadını davamlı çıxara bilmirik?
- Biz guya nə istədiyimizi bilirik?
- Mən şəxsən nə istədiyimi bilirəm. Ciddi həyat yoldaşı, sahmanlı ev, normal iş, ortabab maaş, ağıllı uşaqlar.. Hə... Maşın da olsa, pis olmaz. Amma əsas mənim üçün həyat yoldaşı olacaq adamdır. Sadə, nizamlı, intizamlı... Nə bilim, fikrini işə-gücə, mənə həsr edən adam.
- Belə adam görürsən?
- Necə deyim... Məncə sən... Sən elə mən istəyən adamsan.
- Bax... Məncə sən səhv edirsən. Mən elə sən düşünən kimi monoton, ciddi ziyalı tipi deyiləm. Mən beş gün işə qalstuk-kostyum geyirəmsə, mütləq həftəsonu sərbəst geyib şəhəri veyillənməliyəm, klublarda rəqs etməliyəm... Nəbilim, repə-roka qulaq asmalıyam ki, içimdəki stressi ata bilim. Nə kampaniyanı sevirəm, nə də tək qalmağı... Arada şənlik etməyi sevirəm. Kitabdan, kompyuterdən, adətlərdən uzaqlaşmağı...
- Bəs mən sənə uyğun deyiləm?
- Necə deyim ey... Sən küçədə bir az deyib-gülən cütlük görən kimi haqlarında bir əxlaqsız hekayə uydurursan. Bu, heç də yaxşı Özümü sən deyən “ailəcanlı kişi” kimi təsəvvür edə bilmirəm. Belə canım sıxılar!
- Burda cansıxıcı nə var axı? İndi mən sənin canını sıxıram? Hə?!
- Yaxşı... Dur, gedək, axşam düşür...
“Mən yaşamaq istəyirəm. İndiyə qədər ölmək istəyirdim. Hətta özümü öldürməyə də çalışmışam. Dərman da içmişəm bir ovuc. Evdə qazı açıb, mətbəxin ortasında da uzanmışam. Damarlarımı da doğramışam. Ölməyi hər şeydən çox istərkən ölməmişəm. Sanki mənim ölməyim də, həyatı sevməyim də indiyə qalmışdı. İndi həyatımda hər şey dəyişmişkən, həyatın özü, mənim yaşamağım durub göz önündə. Bir şey - bir xəstəlik öz sözünü deməyə başlayıb. Amma mən də təslim olmuram, çünki uğrunda yaşayacağım insan var!
Əvvəlki aqressiyam qəti qalmayıb. Heç əvvəlki kimi pessimist də deyiləm. Kim başqa cür düşünürsə, səhv edir. Əksinə, son günlər həyat eşqi qəlbimdə aşıb-daşır. Oğlunun toyuna qədər günləri sayan bir valideyndə olduğu kimi. Əşşi... Qoy sağlam olanlar xəstələrin yerinə Allaha üsyan etsin. Xəstələrin ölümqabağı günah etməsi yaxşı hal deyil. Sağlam adamların isə həyatı qabaqdadır. Bir dəfə üsyan edib sonra günah yuyarlar”...
İndi bu tip yazılarımdan sonra yenə zəhlətökən suallarla rastlaşacam. Biri guya qayğıkeşliklə soruşacaq: “Sən niyə əvvəlki kimi yazmırsan?”
Bir başqası da, az qala yaxamdan yapışacaqmış kimi çımxıracaq: “Bir az nikbin yaz, qardaş! Həyatın gözəl tərəflərini də gör, başqa tərəflərini də gör. Baş mövzuları da işlə. Məsələn, Azərbaycan həqiqətlərindən yaz!”...
Kimsə də maraqlanmayacaq ki, mən niyə gündən-günə əriyirəm, mən niyə yox oluram... Yəni, mənim yazmağım yaşamağımdan çox önəmlidir?!...
- Nə olur-olsun, mən səni heç vaxt atmayacam.
- Səni bədbəxt etməyə haqqım yoxdur... Onsuz da, həyatına girməyim...
- Sus! Əsas odur ki, səninlə xoşbəxtəm! Sən də mənimlə xoşbəxtsən. Hə? Biz bir yerdə xoşbəxtik?
- Elədir. Mən səninlə çox xoşbəxtəm. Amma belə olmasını istəməzdim. Həm də toyqabağı...
- Boş ver. Son nəfəsinə kimi yanında olacam. Biz evlənəcəyik...
- Toy olmayacaq. Bunu edə bilmərik. Nişanı da qaytarmaq... Off! Dəli oluram!
- Bəsdir! Danışma daha, qucaqla məni...
- Bəlkə gedək? Axşam düşür...
- Hə... Soyuqdur sənə?
- Əslində yox... Yanımda sən varsan, qızınıram. Sənə görə narahatam...
- Məndə hər şey yaxşıdır, məni qucaqla...
- Park soyuqdur, bəlkə bir kafeyə girək?
- Heç yerə istəmirəm, öp məni, yanımda ol...
- Bəs evdə narahat olmazlar?
- Yox... Olar bir az da qalaq?
- Olar... Axşam düşsə də olar.