Anar SadıllıSəssiz və soyuq, şaxtalı, qaranlıq Xocalı kucələrində bir gecə. Evlərdə işıqlar sönmüş ara bir bezi evlərdən şam işığı düşürdü. Xocalı sakinləri yeni bir ümüdlə, arzularnan sühbün günəşini bir daha görmək ücün bərk yuxuya dalmışdılar.
Bir səs və bərk ugultular, fəryad səsləri yayılmışdır Xocalı kucələrinə. Gözü qanla bürünmiş yağı düşmən Xocalını ələ kecirmək üçün hucuma başlamışdır. İnsanlar bir birinə dəyirdi, carəsiz qalmışdılar, düşmən hər tərəfdən hücum edirdi. Bir balaca qiz uşağı bərk qışqırıq səsi gəlirdı, o qədər səslərin icində aydın eşidilirdi bu qizçığazın ANA FƏRYADI.
Əlləri qanlı olan bu qız, anasının yaralı başını bərk qucağlamışdır və o balaca qanlı əllərinən anasına siğal cəkirdi. Dur, ana, dur, ana səs salmışdı xocalıya, ağlamaqdan qişqırmaqdan balaca qizçiğaz huşunu itirmişdir. Balaca fidanın ayılmağ istəyəndə yadına o xoş günlər düşmüşüdü. Anasınan ilk məktəbə getdiyi gün.Saclarının ağ lentlə yığılması yadına düşmüşdü, anası ağ lentləri ona zornan taxtırmışdı və o anları düşünən balaca qizçlğaz uzləri gülürdü. Bir an səs gəlir qulağına və bu səs onun doğma azəri dilndə kimsə səslənirdi. Balaça əllərini kimsə isitir və səsələnir... AYIL-AYIL...SƏN YAŞAMALISAN. Balaca fidan gözünü asta-asta acır və bərk ağlamak tutur körpəni. Ayılanda görür ki İGİD AZƏRBAYCAN ƏSKƏRİNİN qucağındadır...
Комментариев нет:
Отправить комментарий