Səkidə yatan adam

Dünyanın ən rahat yerimi bura?
Bu asfalt döşəyi əvəz edirmi?
Başının altına qoyub yatdığın,
Bir cüt ayaqqabı səninkidirmi?


Bir evin, ocağın yoxdurmu sənin,
Yatmağa özgə yer tapmadınmı sən.
Bu qədər oteli olan ölkənin,
Yaddan çıxarılmış sakinisən sən...

Gəlib götürərlər bir azdan səni,
Əcnəbi qonaqlar görməsin deyə...
Qıyarlar... qıyarlar yuxuna sənin,
Ağarmış saçların, qırışmış üzün,
Kiminsə gözünə girməsin deyə... 

Cənablar indicə gəlib qarşına,
Yəqin ki, qaşqabaq sallayacaqlar.
Götürüb bəlkə bir yük maşınına,
Dünyanın yükü tək tullayacaqlar...

Dur, bir az dərdləşək, danışaq, qoca
Sən mənə özünün uşaqlığından,
Körpə çağlarından bir söhbət elə,
Uşaqkən sevdiyin oyunlarından,
Məktəb dostlarından bir söhbət elə,
Danış şuluq-şuluq əməllərindən,
Çəpərdən atlanıb hücüm çəkdiyin,
Alma bağlarından bir söhbət elə.

Yəqin ki, dünyasın çoxdan dəyişmiş,
Atanı, ananı yada sal bu gün...
Yəqin ki, sənin də doğulmağına,
Çalıb oynayıblar şənlik ediblər...
Amma, vəfasızlıq edib onlar da,
Gedəndə səni də götürməyiblər..
Dünyanın bu boyda ağır yükünü,
Çiyninə tullayıb çıxıb gediblər... 

Danış gəncliyindən, cavanlığından,
Neçə qız qəlbini yaralamısan...
Danış ilk gənclikdən bu günə kimi,
Nə qədər arzular sıralamısan...

Hanı o sevdiyin, həyat yoldaşın,
Yoxsa unudubdur o xoş günləri...
Hanı can dediyin bacın, qardaşın
Hanı “bacın qurban” deyən dilləri,
Bir vaxt sənin üçün min dava edən,
Böyük qardaşının yoxmu xəbəri?

Yoxmu oğlun, qızın harda ölüblər,
Harda kef edirlər görəsən indi?
Yəqin unudublar damardan axan,
Onları yaşadan, o qan sənindi...

Arada nəfəs al, qoy sual verim:
Nə qədər təqaüd alırsan qoca,
De ki, doxsan manat... 
De ki, utanım, 
Bu gün gözəllərlə gəzib dolanib,
verdiyim hesabdan utanım qoca...
Utanım, utanım öz gəncliyimdən,
İşimdən, peşəmdən utanım qoca,
Hər gün mışıl-mışıl, rahat yatdığım,
O isti guşəmdən utanım qoca...

Yox sənin yuxuna qiya bilmərəm,
Bəlkə bu ən şirin yuxundur sənin...
Amma, səni burda qoya bilmərəm,
Qoy yığım, 
qoy yığım “103” nömrəsin...


Zamiq Zərdabi