Amerikançılıq nədir -5

V yazı: Homoseksualistlər fəal surətlə cəmiyyətin digər üzvlərini, xüsusən də uşaqları öz xəstəlikləri ilə yoluxdururlar

Bu cəmiyyət “Seks səkkiz yaşından başlayır, əks halda çox gec olacaqdır” devizi ilə yaşayır

 Müəyyən həyat tərzinə qoyulan qadağalar çox vaxt ciddi olur və bu qadağalara hakimiyyət böyük əhəmiyyət verir. Ona görə də bu gün vicdan azadlığı, hüquq bərabərliyi haqqında deyilən xoş sözlərə aludə olmaq yersiz hərəkətdir- ictimai şüurda mənəvi tənəzzülün gedişini ört-basdır etməyə göstərilən cəhdlər heç bir nəticə verməyəcək. Həm də mənəvi tənəzzül prosesi hamını əhatə etməkdədir.

 Homoseksualistlər həlim, mülayim, sakit görünmək istəyirlər. Ancaq bu yanlış örtükdür. Homoideologiyanın yaranmasına qarşı istənilən çıxış dərhal mühasirəyə alınır, kimsə sağlam çoxluğun müdafiə instinktini oyatmaq üçün səsini qaldırmağa cəhd edirsə, ona homofoba yarlığı vurulur. Bunun da ağır nəticələri olur- məşhur estrada müğənnisi Donna Samerin taleyi buna nümunə ola bilər. 1983-cü ildə o konsertdə açıq şəkildə bəyan etdi ki, QİÇS – homoseksualizmə görə Allahın göndərdiyi cəzadır və yeni albomuna homoseksualistlər haqqında mahnı daxil etməkdən imtina etdi. Buna görə ona qarşı bütöv bir sui-qəsd hazırlandı: çoxillik boykot nəticəsində onun karyerası və taleyi dağıldı. Səkkiz il sonra, 1991-ci ildə müğənni öz “səhvini” etiraf etməli oldu və bəyan etdi ki, heç kimi ittiham etmək fikrində deyildir. Ancaq gec idi: geriyə yol yox idi. Bu qisas faktı “Gey-Tayms” jurnalında və “Tema” qəzetində şərh olunmuşdur. 

 Birləşən “mavilər” özlərinin “qəbul olunmaqlarını” tələb edirlər. Onlar hələ 1974-cü ildə keçirdikləri hay-küylü nümayişlə Amerika psixiatrik assosiasiyasını vadar etdilər ki, öz anormal meylliklərini “psixi pozğunluq” siyahısından çıxarsınlar. Bundan başqa, pozğunlar daha da irəli gedirlər və yeni “better than you” (biz sizdən yaxşıyıq) şüarı irəli sürürlər. Homoseksualistlər fəal surətlə cəmiyyətin digər üzvlərini, xüsusən də uşaqları öz xəstəlikləri ilə yoluxdururlar. Məsələn, Los-Ancelesdə Rene Qunonun cəmiyyəti var. Bu cəmiyyət “Seks səkkiz yaşından başlayır, əks halda çox gec olacaqdır” devizi ilə fəaliyyət göstərir. Bu cəmiyyətin məqsədi- yaşlılar və uşaqlar arasında seksual münasibəti qanuniləşdirməkdir. Kişi ilə oğlan uşağının məhəbbəti Şimali Amerika assosiasiyası böyüklərin yeniyetmələrlə cinsi əlaqə hüququnu müdafiə etmək uğrunda mübarizə aparırlar. Onlar bunu “nəsillərarası seks” adlandırırlar: “uşaqların özlərinə partnyor seçmək hüquqları var; seksin dəyəri yaşda yox, qarşılıqlı münasibətin keyfiyyətindədir; əksər pedofillər mülayim, yaxşı adamlardırlar; pedofildən gələn ziyan seksin özündən yox, valideynlərin mənfi reaksiyasından doğur”. 

 Artıq bu xəstəlik bütün dünyaya yayılmaqdadır. Hollandiyada homoseksual lobbi qanun qəbul olunmasına nail olmuşdur- bu qanun yaşlı və 12 yaşlı uşaq arasında (onun razılığı əsasında) seksə icazə verir. Balaca yaşında olan uşağı yoldan çıxarmaq üçün yaşlılara çox əziyyət vermək lazım gəlmir. Ona görə də elə fikirləşməyin ki, pozğunlar təcrid olunmuş həyat yaşayırlar. Yox, onlar öz dünyagörüşlərini cəmiyyətə qəbul etdirməyə çalışırlar. Həm də bunu üçqat qüvvə ilə həyata keçirəcəklər. Heç bir nümayiş, istər müharibə əleyhinə keçirilən aksiya, istərsə də təbiəti qorumaq üçün keçirilən aksiya geyparada yığılan qədər iştirakçı toplaya bilmir- onlar milyondan çox iştirakçı toplaya bilirlər. Pozğunlar artıq cəmiyyətin kumirinə çevrilməkdədirlər. 2006-cı ildə Elton Con öz “sevgilisi” ilə evləndi. Onu birinci təbrik edənlər arasında Böyük Britaniyanın hökumət başçısı Bler də olmuşdur. E.Con və başqa bir kişi rəsmi nigah qeydiyyatından sonra adamları qarşısına çıxdılar. Kütlə onları alqışlarla qarşıladı. Həm də qarşılayanlar E.Con kimi deyildilər. Sanki normal adamlar dayanıblar, ailələri və uşaqları ilə dayanıb Conu alqışlayırlar. Uşaqlar bayraq yelləyirlər. Bir sözlə, SSRİ-də kosmonavtların qarşılanması mənzərəsi yada düşür. Bütün bunlara baxdıqca adamda elə təsəvvür yaranır ki, bu dəlixanadan olan reportajdır və ya bütün bunlar yuxudur. Ancaq bu yuxu deyil, bu reallıqdır. E.Conun Bakıda T.Bəhramov adına respublika stadionunda təşkil olunan konsertində kifayət qədər çox adam, o cümlədən yüksək vəzifəli şəxslər də iştirak edirdilər.

 Beləliklə, homoseksualizm şəxsi xəstəlikdən daha çox cəmiyyətin xəstəliyidir. Bu təhlükəli, ziyanlı mutasiyadır, eyni zamanda ətrafdakılara sürətlə yoluxa bilər. Ona görə də bir nəticəyə gəlmək olar: əgər biz yüz faiz mənən sağlam olmaq istəyiriksə, onda bizim cəmiyyət mənən xəstə olanlardan yüz faiz xilas olmalıdır.

 Elə fikirləşməyin ki, insanın mənəvi mutasiyası uzaq gələcəyin bəlasıdır. O artıq başlanmışdır, bunu başa düşmək üçün televizoru açmaq kifayətdir. Ölüm gətirən proses artıq gedir. B.P.Filimonov “Bu hiyləgərlikdən bizi xilas et” yazısında narahatlıqla yazır: “Dünya həqiqətən anormal olmuşdur. Hər yerdə yalan həqiqət kimi təqdim olunur. Həqiqi mənəvi dəyərlərə maraq azalır, günah xeyirxah əməl kimi təqdim olunur. Dünya yalnız maddi inkişafa, öz ehtiyaclarının meyllərinin təmin olunmasına can atır. Bütövlükdə demək olar ki, dünya bu gün cəfəngiyyat teatrını xatırladır, bu dünyada xeyir və şər yerlərini dəyişmişlər. Əksər qəzet və jurnalların üz qabığına baxmaq, kitab satılan yerlərə yaxınlaşmaq və ya kinoteatrlarda, televiziyada nümayiş olunan filmlərin adlarına baxmaq  kifayətdir. Bütövlükdə özlərini “xristian” dövlətləri adlandıran əksər ölkələrdə sadomit və lezbiyankaların nigahları qanuniləşdirilmiş, pozğunlar isə dövlət vəzifələrində çalışırlar. Bir sıra rəsmi qeydiyyatdan keçmiş sektalarda açıq şəkildə iblisə pərəstiş edirlər”. 

 Unutmaq lazım deyil ki, cırlaşmanı, nəsli pozulmanı tətbiq edən bir reklam öz təsirinə görə minlərlə normal reklamdan güclüdür. Bu sözləri həm də filmlər və incəsənət əsərləri haqqında demək olar. Kim bunu tam başa düşmürsə təcrübə keçirə bilər- həftədə bir dəfə bir damcı zəhər qəbul edin, yerdə qalan vaxtlarda isə ekoloji təmiz ərzaq qəbul edin. Təcrübə zəhəri udduğunuz ana qədər davam edə bilər. İnsanın ruhi, qəlbi ilə də bu hal baş verir: hətta bir damcı zəhər belə onu dağıda və məhv edə bilər. Bu gün isə insan qəlbinə, ruhuna zəhər damcı ilə yox, vedrə ilə tökülür.

 Əgər əvvəllər dəlixanada olan adamı bu gün ən böyük mədəniyyət xadimi qəbul edirlərsə, onda cəmiyyətdə nə baş verir? Salvador Dali öz şəkil çəkmək üsulu ilə qürrələnmişdir- o rəng doldurulmuş silahdan kətana atəş açırdı. Digər “böyük” rəssam U.Morris öz şəkillərini ayaqları ilə çəkmişdir. Bu cür “yaradıcılar” müasir cəmiyyətin kumiri hesab olunur, onların yaradıcılığını qəbul etməmək “yüksək dairələrdə” pis əlamət kimi qəbul olunur, onların “yaradıcılıqları” çox baha qiymətə satılır. Əlbəttə, əgər kimsə ayağı ilə şəkil çəkmək istəyirsə, burada qorxulu və pis heç nə yoxdur, qoy nə ilə istəyir çəksin və öz yaradıcılıq uğurlarını özü kimi olanlarla bölüşdürsün. Ən dəhşətlisi bu cür adamların cəmiyyətin kumirinə çevrilməsidir. Vaxtilə “dünyanı gözəllik xilas edəcək” fikrini söyləyən Dostoyevski bu gün yaşasaydı, yəqin ki fikrini başqa cür ifadə edərdi: “dünyanı gözəllik xilas etmir”, ancaq “dünyadakı gözəlliyi mütləq xilas etmək lazımdır” deyərdi.

 Məşhur Amerika yazıçısı S.Kinqin yeni romanının əlyazmasını həkimlərə göstərdikdə onlar birmənalə şəkildə belə bir diaqnoz qoymuşdular- müəllif ciddi psixi pozğunluqdan əziyyət çəkir. Kinqin özü də etiraf edir ki, onun ən çox qorxduğu qaranlıqdır, o işığı keçirib yatmaqdan da qorxur. Təbii ki Kinq ən məşhur amerikalı fantastik romanlar müəllifidir. Bu cür “yazıçıların” “yaradıcılığının” cəmiyyətə necə təsir etməsi aydındır. Kinqin növbəti əsəri “Nifrət” çapdan çıxdıqdan sonra -əsərdə məktəbli uşaq soyuqqanlıqla öz yaşıdlarını öldürür- məktəblərdə ölüm hadisələri bütün Amerikanı bürümüşdür. Hətta Kinqi məhkəməyə vermək istədilər, ancaq məlum səbəblərdən bu işi “bağladılar”.

 ABŞ-da anormallıq artıq kilsəyə də ayaq açmışdır. Axı anormal cəmiyyətdə normal kilsə ola bilməz. Dindarlıq məzhəkəyə çevrilmişdir, bəlkə də buna görə ABŞ-da necə deyərlər, “həqiqi dindar qadınlar” üçün xaç formasında rezin cinsi orqan buraxırlar. Tənəzzül, geriləmə yerində dayanmır. Əvvəlcə İngiltərədə, sonra isə ABŞ-ın bir sıra ştatlarında homoseksualistləri kilsədə nigahlamağa başladılar, yəni bəzi sekulyarlaşmış protestant konfensiyalar daha yalançı kişiliyi günah hesab etmədilər. ABŞ, Kanada, Yeni Zelandiyada kilsənin kanon əsası dağılmağa başladı- burada qadın yepiskopatlığı yaradıldı. Yalnız 2003-cü ildə ən azı 176 din xadimi ilə bağlı böyük hay-küy yarandı- onlar uşaqlara qarşı seksual təhrikdə günahlandırılırdılar və ABŞ-ın 28 ştatında onlar qulluqdan uzaqlaşdırıldılar. Digər 18 ştatında pedifil din xadimlərini hələlik işdən qovmağa tələsmirlər- orada hələ də yaranmış “böhran vəziyyətindən çıxış yolu axtarırlar”. ABŞ-ın yalnız 4 ştatında- Arkanzas, Tennesi, Yuta, Vayominq- hay-küydən qaçmaq mümkün olmuşdur. Lakin kilsə pozğunluğunun ən yüksək nöqtəsi 2003-cü ilin iyununda din xadimlərinin ümumi qurultayında özünün homoseksualist olduğunu gizlətməyən bir adamın yepiskop seçilməsi oldu. Yepiskopların əksəriyyəti- 62 nəfəri onun lehinə səs verdi, yalnız 45 yepiskop əleyhinə çıxdı. Bu din xadiminin gey olması ilə bağlı yeganə hadisə deyildir. ABŞ yepiskoplarının əksəriyyəti homoseksualist yepiskopu dəstəkləyir və onun bu ada layiq olduğunu bildirirlər.

İbrahim Sel                             (Ardı var)