İbrahim Sel Professional Oxucu LiqasıXIV yazı: Beynimiz elə bir dərəcədə yuyulmuşdur ki biz bir millət olaraq hökumətimizin çıxardığı istənilən qeyri-qanuni aktı demək olar sorğu-sualsız qəbul edirik
Özünün bir-biri ilə qarşılıqlı surətdə bağlı olan kompaniyaları, sığorta biznesi, bankları, maliyyə korporasiyaları, neft şirkətləri, qəzetləri, jurnalları, radio və televiziyası ilə birlikdə Nəhəng Aparat Amerikanı və qalan bütün dünyanı sözün əsl mənasında yəhərləyib minmişdir. Vaşinqtonda bir siyasətçi belə yoxdur ki, bu və ya digər formada ona məxsus olmasın. Sollar onu “imperializm” adlandıraraq tənqid edir və bu həqiqətən də belədir, lakin sağları idarə edən adamlar elə solları da idarə edir. Odur ki, sollar bizdən heç də çox azad deyillər!
Şüura təsir göstərilməsi ilə məşğul olan alimlər “sosial mühəndislər” və ya “yeni sosial elmin mütəxəssisləri” adlandırılır. Onlar bizim gördüklərimizə, eşitdiklərimizə və oxuduqlarımıza əhəmiyyətli dərəcədə təsir göstərir. Sosial mühəndislərin köhnə məktəbini Kurt K.Levin, professor Hedli Kantril, Marqaret Miz, professor Dervin Kartrayt və professor Lipsit təmsil edirdi. Bu adamlar Con Roulinq Rizlə birlikdə “Tavistok İnstitutu”nda “yeni elm üzrə mütəxəssislərin” nüvəsini təşkil edirdilər.
İkinci Dünya Müharibəsi dövründə yüz nəfərdən çox tədqiqatçı Kurt Levinin rəhbərliyi altında qul kimi işləyərək Es-Es-Çi Reynxard Heydrixin metodlarının surətini çıxarırdı. ABŞ Məxfi Xidmət İdarəsi (MXİ) Heydrixin metodologiyası əsasında yaradılmışdı və bu idarə, artıq bildiyimiz kimi, Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsinin (MKİ) xələfi olub. Bütün bunların mahiyyəti ondan ibarətdir ki, Böyük Britaniya və ABŞ bizi Yeni Dünya Nizamına gətirmək üçün mexanizmə artıq malikdirlər və bu mexanizm 1946-cı ildən mövcuddur. Hər il yalnız yeni-yeni təkmilləşdirmələr əlavə olunur.
İndiyə qədər görünməmiş nəzarət mexanizmi və şəbəkəsini məhz Komitet 300 yaratmışdır. Bizi itaətdə saxlamaq üçün zəncir və ip gərək deyil. Baş verə biləcəklərin qarşısında qorxu hissimiz, bizi bağlayıb saxlamaq üçün tələb olunan fiziki vasitələrdən qat-qat effektlidir. Amerikanlar kimi bizim beyinlərimizi yuyublar ki, konstitusiya ilə verilən silah gəzdirmək hüququmuzdan imtina edək; BMT-yə xarici siyasətimiz, BVF-yə isə vergi və monetar siyasətimiz üzərində nəzarət etməyə icazə verək; prezidentin qanunu pozmasına, başqa ölkəyə hücum etməsinə və onun dövlət başçısını oğurlamasına göz yumaq. Bir sözlə, beynimiz elə bir dərəcədə yuyulmuşdur ki biz bir millət olaraq hökümətimizin çıxardığı istənilən qeyri-qanuni aktı demək olar sorğu-sualsız həzm etməyə hazırıq və belə də edirik.
Con Kelman: “Mənə gəlincə isə, bilirəm ki, biz ölkəmizi Komitetin istibdadından qoparmaq üçün tezliklə döyüşməli olacağıq, əks təqdirdə biz onu həmişəlik itirəcəyik. Lakin iş buna çatanda əlinə silah alan çoxmu olacaq? 1776-cı ildə Kral III Georqa qarşı əhalinin yalnız 3 %-i əlinə silah almışdı. Bu gün 3 % qətiyyən bəs etməyəcək. Biz özümüzün dalana salınmağımıza imkan verməməliyik! Çünki hər yerə sirayət edən təzyiqə sadəcə, tab gətirməyib təslim olmağımız və həyati dərəcədə vacib məsələlərin əksəriyyətinin həllindən ümumiyyətlə qaçmağımız üçün bizi çox mürəkkəb problemlərlə toqquşdurub, şüurumuzla manipulysiya edənlər bizim üçün məhz bunu planlaşdırırlar.
Biz Komitet 300-ə daxil olanların adlarını çəkəcəyik. Lakin bundan əvvəl Komitet 300-ün nəzarəti altında olan mühüm idarə, kompaniya və bankların hamısının qarşılıqlı sıx və mürəkkəb əlaqəsini nəzərdən keçirmək vacibdir. Biz onları dəqiq müəyyən etməliyik, çünki kimin yaşayacağı, kimin isə “faydasız yeyən” kimi məhv ediləcəyi, Allaha harada dua edəcəyimiz, nə geyinməli və nəyi yeməli oduğumuz barədə qərarı məhz həmin adamlar verir. Bjezinskiyə görə, innən belə və həmişəlik olaraq biz ildə 365 gün ərzində saatbasaat sayıq müşahidə altında olmalıyıq.
İldən-ilə daha çox insan anlayır ki, bizə daxildən xəyanət ediblər. Bunu daha çox sayda vətəndaşımızın anlaması yaxşı haldır, çünki biz bəşəriyyətin düşmənlərini yalnız BİLİK (knowledge)– bu söz isə İNAM (belief) sözündən əmələ gəlib - sayəsində məğlub edə bilərik. Bizim diqqətimizi Kreml kabusu ilə yayındırdıqları vaxt ərzində “troyan atı” Vaşinqtonda mövqe tutmuşdur. Bu gün azad insanları hədələyən ən böyük təhlükə Moskvadan yox, Vaşinqtondan gəlir. Əvvəl DAXİLİ DÜŞMƏNİ dağıtmalıyıq və biz yalnız bundan sonra kommunizmi, onu müşayiət edən bütün “izmlərlə” birlikdə, yer üzündən silmək məqsədilə hücum təşkil etmək üçün kifayət qədər güclü olacağıq.
Karter administrasiyası iqtisadiyyatımızın və hərbi qüdrətimizin dağıdılmasını sürətləndirdi; hərbi qüdrətimizin dağıdılması “Roma Klubu” və “Lüsis Trastın” (Lucis Trust) üzvü Robert S.Maknamara tərəfindən başlanmışdı. Öz vədlərinə xilaf çıxan Reyqan Karterin qurtardığı yerdən başlayaraq industrial bazamızın dağıdılmasını davam etdirdi. Müdafiə potensialımızı tələb olunan səviyyədə saxlamaq vacib olsa da, industrial bazamız zəif olduğundan bunu edə bilmirik; yaxşı inkişaf etmiş hərbi-sənaye kompleksi olmadan biz həyatqabiliyyətli müdafiə sisteminə malik ola bilmərik. Komitet 300 bunu anlayır və 1953-cü ildən postindustrial sıfır həddində artım siyasətini işə salmışdır. Hazırda bu siyasət tam çiçəklənən dövründədir.
“Roma Klubu” sayəsində bizim texnoloji potensialımız Yaponiya və Almaniya səviyyəsindən aşağı düşmüşdür bu həmin ölkələrdir ki, İkinci Dünya Müharibəsində biz onların üzərində sanki qələbə çalmışıq. Bəs bu necə baş vermişdir? D-r Aleksandr Kinq tipli insanlar və ağlımızın kor edilmiş vəzyyətdə olması üzündən təhsil və hazırlıq sistemimizin dağıdıldığını vaxtında dərk edə bilmədik. Kor olmağımızın nəticəsidir ki, özümüzü dünyanın industrial ölkələri sırasında saxlamaq üçün kifayət edəcək sayda mühəndis və alim artıq hazırlamırıq. Amerikada çox az insanın tanıdığı bir adam olan d-r Kinqin sayəsində ABŞ-da təhsil 1786-cı ildən bu yana ən aşağı səviyyədədir. “Ali Təhsil İnstitutu”nun statistikası göstərir ki, hazırda ABŞ-da yuxarı sinif şagirdləri arasında mütaliə və yazı yazmaq bacarığı 1786-cı ildəki uşaqlara nisbətən AŞAĞIDIR.
İndi qarşılaşdığımız hal yalnız müstəqilliyimizin və millətmizin əsasının deyil, bundan qat-qat pis – ruhumuzun itirilməsinin mümkün olmasıdır. Respublikamızın üzərində qurulduğu dayaqların ardıcıl dağıdılması boşluq yaradır, hər cür okkulist və satanistlər öz mənəvi surroqatları ilə bu boşluğu doldurmağa cumublar. Bu həqiqəti dərk etmək və qiymətləndirmək çətindir, çünki bütün bunlar GÖZLƏNİLMƏDƏN baş verməyib. Əgər gözlənilməz təlatüm, mədəni və dini şok yaşamış olsaydıq, onda bu bizi silkələyib apatiyadan çıxarardı” (Con Kelman, “SUİ-QƏSDÇİLƏRİN İERARXİYASI: KOMİTET 300-ÜN TARİXİ”.
Lakin hər şey tədriçən baş verir– fabiançılğın mahiyyəti məhz bundadır– və bu həyacan təbili vurmağa imkan vermir. Amerikalıların böyük əksəriyyəti qələmə alınan bütün bunlarda MOTİVASİYA görə bilmədiyindən bunu dərk edə bilmir və ona görə də sui-qəsdə barmaqarası, çox vaxt da ironiya ilə baxırlar. İnsanların hər gün onlara təqdim olunan yüzlərlə imkandan özləri üçün ən sərfəlisini seçməli olduqları vəziyyətə salınması yolu ilə ölkədə dolaşıq situasiya yaradılmışdır. Biz gəlib elə bir vəziyyətə çatmışıq ki, motivasiya kifayət qədər aydın ifadə olunmasa, istənilən informasiya rədd ediləcəkdir.
“Bu, sui-qəsd zəncirində eyni zamanda həm zəif, həm də güclü halqadır. İnsanların əksəriyyəti aydın motivləri hiss olunmayan hər şeyi rədd edir. Buna görə də sui-qəsdçilər özlərini tam təhlükəsizlikdə hiss edir və dövlətçiliyimizin, eləcə də şəxsi həyatımızın üzərinə yeriyən böhrana işarə edən hər kəsi gülüş hədəfinə çevirirlər. Lakin əgər həqiqəti kifayət qədər çox sayda insana çatsa, onda şüurun motivasion qapanması zəifləyəcək və əvvəl-axır kənara atılacaqdır. Bu ona görə baş verəcək ki, getdikcə daha çox adam həqiqəti biləcək, geniş yayılan “Amerikada bu mümkün deyil” bəhanəsi isə öz qüvvəsini itirəcəkdir.
Komitet 300 ümidlərini insanların ləng reaksiyasına bağlayır, bu reaksiyanı özünün yaratdığı hadisələrə istiqamətləndirir. Nə qədər ki, millətlər buna indi olduğu kimi reaksiya verəcəyik, o bundan peşiman olmayacaq. Yaradılan böhranlara reaksiya sui-qəsdçilərin aşkara çıxarılması, onların planlarının ifşa edilməsi yolu ilə ADEKVAT cavablara çevirməli və bunu elə edilməlidir ki, hər şey ictimaiyyətə bəlli olsun. “Roma Klubu” BARBARLIĞA KEÇİDİ artıq həyata keçirmişdir. Nə vaxtsa “bizi göylərə qaldıracaqlarını” gözləmək əvəzinə, onlar bizi “YENİ QARANLIQ ZƏMANƏNİN” məhbuslarına çevirmək məqsədlərinə çatana qədər, biz Komitet 300-ü dayandırmalıyıq. Ümidləri Allaha bağlamaq lazım deyil, ÖZÜMÜZƏ ÜMİD ETMƏLİYİK. Biz zəruri olan işləri görməliyik.
Con Kelmanın öz kitabında təqdim etdiyi informasiyanın hamısı qətiyyən heç bir şübhə doğurmayan kəşfiyyat mənbələrinə əsaslanır və uzun illər ərzində aparılan təhqiqatlar nəticəsində əldə olunmuşdur. Burada heç nə şişirdilmir. Hər şey tamamilə dəqiqdir və faktlarla təsdiq olunub. Odur ki, düşmənlərin bütün bunların guya “dezinformasiya” olduğu ilə bağlı insinuasiyalarına aldanmayın. Son iki onillik ərzində Kelmanın təqdim etdiyi informasiya çox dəqiq olmuş və onlar bir çox sirrli hadisəni izah etməyə imkan vermişdir. Ümid edirəm ki, bizim də millətimizi hədəfə alan sui-qəsdçi qüvvələr bu kitab sayəsində daha yaxşı, daha aydın, daha geniş dərk olunacaq. Bu ümid artıq həyata keçir, çünki getdikcə daha çox gənc insan ƏSLİNDƏ nəyin baş verdiyi ilə bağlı suallara cavab və həqiqəti axtarmağa başlayır. İnsanlara dərk etmək çətindir ki, bu sui-qəsdçilər realdır və onların əllərində olan hakimiyyət mənim və bir çox başqa yazıçıların bu haqda yazdığımız qədərdir.
Bir çoxları sual edir ki, bizim hakimiyyət bu dəhşətli sivilizasiyanı kənarlaşdırmaq üçün niyə heç nə etmir? Çətinlik ondan ibarətdir ki, hakimiyyətin özü problemin, sui-qəsdin BİR HİSSƏSİDİR və bu Buşun hakimiyyəti dövründə olduğu qədər aydın heç yerdə və heç vaxt özünü büruzə verməmişdi. Əlbəttə, prezident Buş Komitet 300-ün dünya xalqları üçün hansı qəsddə durduğunu dəqiq bilir. BUŞ ONA İŞLƏYİR. Müxalifətçilər isə belə deyirlər: “Bizə elə gəlirdi ki, hökümətlə mübarizə aparırıq”. Bu, əlbəttə, belədir, lakin hökümətin arxasında elə qüdrətli və elə geniş əhatəli qüvvə durmuşdur ki, kəşfiyyat xidmətləri “Olimpiyaçılar” haqqında hətta pıçıltı ilə danışmağa belə cəsarət etmirlər.
XV yazı: Artıq nəticə göz qabağındadır- boşanma halları ittiham doğurmur, özünəqəsdlər sürətlə artsa da heç kəsi heyrətləndirmir, seksual biabırçılıqlar adi təzahürlər olub və az-cox kəskin heç bir etiraza səbəb olmur
“STENFORD TƏDQİQAT İNSTİTUTU” (STİ) 1946-cı ildə “Tavistok İnsan Münasibətləri İnstitutu” tərəfindən yaradılmışdır. Stenford Mərkəzi Robert O.Andersona və onun ARCO neft kompaniyasına kömək etmək üçün yaradılmışdı. Komitet 300-ün Şimali Alyaska nefti üzərində mülkiyyət hüququnu əldə etməsini Anderson təmin etmişdi. Mahiyyət etibarilə, bu iş Andersonun “Aspen İnstitutu” üçün həddindən artıq böyük idi, buna görə də yeni mərkəzin yaradılmasına ehtiyac meydana çıxdı və bu yaradıldı. Həmin yeni mərkəz “Stenford Tədqiqat İnstitutu” idi. Alyaska öz hüquqlarını 900 milyon dollara satmışdı ki, bu Komitet 300 üçün nisbətən elə də böyük məbləğ deyildi. Alyaskanın qubernatorunu kömək və konsultasiya almaq üçün STİ-yə cəlb etdilər. Bu təsadüfün yox, dəqiq planlaşdırmanın və dərin təsiretmənin nəticəsi idi.
Qubernatorun kömək haqqında çağırışına cavab olaraq “Stenford Tədqiqat İnstitutu”nun 3 əməkdaşı Alyaskada idarə təşkil etdi, onlar burada Alyaska ştatının katibi və ştatın Planlaşdırma İdarəsinin rəhbəri ilə görüşdü. STİ komandasına başçılıq edən Frensis Qrixan qubernatoru inandıra bildi ki, STİ zəngin neft yatağının istismarı problemini etibarlı şəkildə həll edəcək. Təbii ki, Qrixan bu söhbətlərdə Komitet 300 və ya “Roma Klubu” barədə heç nə deməmişdi. Qrixan bir aydan da az bir müddət ərzində sayı yüz nəfərlərlə olan iqtisadçılardan, alim-neftçilərdən və “yeni elm” üzrə mütəxəssislərdən ibarət komanda yığdı. STİ-nin qubernatora məruzəsi 88 səhifədən ibarət idi.
Alyaskanın qanunverici məclisi bu təklifi praktiki olaraq dəyişiksiz qəbul etdi. Qrixan həqiqətən də Komitet 300 üçün əhəmiyyətli dərəcədə çox iş görmüşdür. Azdan başlayaraq, STİ 4 000 nəfər ştatı və 160 milyon dollardan çox büdcəsi olan bir idarəyə qədər böyüdü. Onun prezidenti Çarlz A.Anderson vəzifədə olduğu dövrdə bu böyümənin şahidi idi. STİ-nin “Sosial Siyasətin Öyrənilməsi üzrə Mərkəzinin” direktoru professor Uillis Harmon da bunun şahidi olmuşdu. Bu Mərkəzdə yüzlərlə “yeni elmlər üzrə mütəxəssis” çalışırdı, özü də həlledici əməkdaşların əksəriyyəti bura Tavistokun London filialından keçirilmişdi. Onlardan biri Böyük Britaniya kəşfiyyatının agenti David Sarnoff idi. O, 25 il ərzində Harmon və onun komandası ilə sıx bağlı olub. Sarnoff Susseksdəki baş institutun müəyyən mənada “keşikçi iti” kimi bir şey idi.
“Stenford Tədqiqat İnstitutu” (STİ) bildirir ki, İsrail və ərəblərin, Cənubi Afrika və Liviyanın sifarişlərini yerinə yetirərkən işləmək üçün qəbul etdiyi layihələrə mənəvi cəhətdən qiymət vermir. Lakin təsəvvür etmək asandır ki, bu cür münasibət ona xarici hökümətlərlə dayanıqlı gizlin əlaqələri uğurla qurmağa imkan verir və Mərkəzi Kəşfiyyat İdarəsi bunun çox faydalı olduğuna inanır. STİ-nun nümayəndəsi Gipson Cim Ridcuey “BAĞLI KORPORASİYA” adlı kitabında “Stenford Tədqiqat İnstitutu”nin ayrı-seçkilik qoymayan belə mövqeyini tərifləyir. “Federal Kontraktların Tədqiqat Mərkəzinin siyahılarına daxil edilməsə də, STİ bu gün özü ilə “Rend Korporasiyası” və “Hudzon İnstitutu” korporasiyalarını geridə qoyan çox iri hərbi beyin mərkəzini təcəssüm etdirir. STİ-nin xüsusi bölmələri arasında kimyəvi və bakterioloji müharibələrin aparılması üzrə eksperimental mərkəzlər də vardır.
“Stenfor Tədqiqat İnstitutu”nun fəaliyyətinin ən təhlükəli növlərindən biri mülki əhalinin qiyamlarının yatırılması üzrə əməliyyatlardır- hökümət “1984” kitabının ruhunda olan məhz bu cür işləri artıq öz vətəndaşlarına qarşı istifadə edir. ABŞ höküməti bu cür çox mübahisəli “tədqiqatlara” görə STİ-yə hər il milyonlarla dollar ödəyir. STİ-də kimyəvi silahlarla keçirilən eksperimentlərə qarşı tələbə etirazlarından sonra “Stenford Tədqiqat İnstitutu” özünü 25 milyon dollara özəl qrupa “satdı”. Əlbəttə, reallıqda heç nə dəyişməyib- STİ Tavistokun layihəsi olaraq qalmaqda davam edir və hələ də Komitet 300-ün mülkiyyətidir. Lakin sadəlövh insanlar deyəsən, bu cür, heç bir əhəmiyyət kəsb etməyən kosmetik dayişikliklərlə qane olub.
1958-ci ildə nə isə tamamilə yeni bir şey peyda oldu. Müdafiə Nazirliyinin kontraktlı sifarişlərini yerinə yetirən agentlik– “Ən Yeni Tədqiqatlar və Məhsullar İdarəsi” (ARPA) tamamilə məxfi bir təkliflə STİ-yə müraciət etdi. Pentaqonun nümayəndəsi Con Foster “Stenford Tədqiqat İnstitutu”na ABŞ-ın “texnoloji sürprizlərdən” müdafiəsi proqramını işləyib hazırlamağı təklif etdi. Fosterin yaratmaq istədiyi proqramda ətraf mühitin özü bu şəraitdə silaha çevrilməli idi. Başqa sözlə, o, vulkan püskürməsi və ya zəlzələ yarada biləcək xüsusi mərmilərə yiyələnmək istəyirdi. Bundan başqa, o, həm də potensial rəqiblərin davranışlarının mümkün modellərinin tədqiq olunmasını, eləcə də yeni silah növlərinin istehsalında istifadə oluna biləcək yeni mineralların və metalların yaradılmasını planlaşdırırdı. Layihə STİ-də “Şeyki” kod adı altında qəbul edilmişdi.
“Şeyki”nin çox böyük elektron beyini bir çox komandaları yerinə yetirə bilirdi. Layihənin kompüterləri STİ üçün İBM kompaniyası tərəfindən xüsusi konstruksiya əsasında yığılmışdı. “İnsanın genişləndirilməsi” (“Human Augmentation”) adı alan işin üzərində 28 alim çalışırdı. İBM-in kompüterləri hətta analoqlu məsələləri də həll edə bilirdi; kompüter onunla işləyən alimləri tanıya və onları identifikasiya etməyi bacarırdı. Bu maşının “tətbiq edə bildiyi xüsusu işləri” təsəvvür etmək, onları qələmə almaqdan asandır. “TEXNOTRON ERA” kitabını yazanda Bjezinski nə dediyini yaxşı bilirdi.
Ölkə daxilində meydana çıxan situasiyalarda hərbi texnologiyaların tətbiq olunmasına cəhd edən STİ, sayı onlarla olan mülki konsultativ firma ilə sıx əməkdaşlıq edir. Bu həmişə baş tutmur, lakin texnologiyalar təkmilləşdikcə, Bjezinskinin qələmə aldığı kimi, hər yerə sirayət edən müşahidənin perspektivləri reallığa çevrilir. O ARTIQ MÖVCUDDUR VƏ İSTİFADƏ OLUNUR, HƏRÇƏND ZAMAN-ZAMAN ONUN XIRDA XƏTALARINA DÜZƏLİŞ VERMƏK LAZIM GƏLİR. Bu cür mülki konsultativ firmalardan biri Virciniya ştatında yerləşən “Şriver Makki Assoşieyts of Maklin” şirkəti idi. Ona “Titan”, “Tor”, “Atlas” və “Minitman” raketlərini işləyib-hazırlayan “Hərbi-Hava Qüvvələri Sistemı İdarəsinin” keçmiş şefi, istefada olan general Bernard A.Şriver rəhbərlik edirdi.
A.Şriverin yaratdığı konsorsiuma “Lokxid”, “Emerson Elektrik”, “Nortrop”, “Kontrol Deyta”, “Reyteon” və “Şəhər Sistemləri üzrə Partnyorlar” adlı TRW daxil oldular. Konsorsium nə kimi məqsədlər güdürdü? Onun məqsədi sosial və psixoloji səciyyəli “şəhər problemlərini” müasir elektron sistemlərdən istifadə etməklə hərbi texnologiyaların köməyi ilə həll etmək idi. Qeyd etmək maraqlıdır ki, “Urban System Associates” ilə müştərək işin nəticəsində TRW kredit informasiyasının toplanması üzrə ən iri kompaniyaya çevrildi.
Bütün bunlar onu göstərir ki, ABŞ artıq TOTAL NƏZARƏT şəraitində yaşayır və bu Komitet 300-ün hələ ilk tələbidir. Hər bir fərd üzərində total nəzarət olmadan heç bir diktatura, xüsusilə də qlobal diktatura öz funksiyasını yerinə yetirə bilməz! “Stenford Tədqiqat İnstitutu” Komitet 300-ün həlledici tədqiqat təşkilatı olmağa real şəkildə hazırlaşırdı.
1980-ci illərdə STİ-nin həm hərbi, həm də mülki sahələrdə tətbiq olunmaq üçün nəzərdə tutulan kontraktlarının 60 %-i “gələcəyə” həsr olunurdu. Onun əsas müştəriləri Müdafiə Nazirliyinin “Müdafiə Tədqiqatları və Texnikası Direktorluğu”, “Davranış Haqqında Elmlərin Tədqiqatların İidarə Olunmasına Tətbiqi” mövzusu üzrə işləyən “Aerokosmik Tədqiqatlar İdarəsi”, Prezidentin İcra İdarəsi, “Elm və Texnika üzrə İdarə”, ABŞ-ın Səhiyyə Nazirliyi idi. STİ Səhiyyə Nazirliyi adından “ESDEA-da nümunələr. I fəsil, mütaliənin təkmilləşdirilməsi testləri” proqramını həyata keçirirdi. STİ-nin digər müştəriləri ABŞ-ın Energetika Nazirliyi, ABŞ Əmək Nazirliyi, Nəqliyyat Nazirliyi və Milli Elm Fondu (NSF) idi. Milli Elm Fondu üçün işlənib-hazırlanan və “Gələcəyin qiymətləndirilməsi və beynəlxalq problemlər” adlandırılan məqalə xüsusilə vacib əhəmiyyət kəsb edirdi.
Londondakı “Tavistok İnstitutu”nun rəhbərliyi altında Stenford mərkəzi “Biznesdə cəsusluq proqramı” adlandırılan geniş əhatəli və qorxunc sistem hazırlamışdır. ABŞ-da və bütün dünyada 600-dən çox kompaniya onun abunəçisi olmuşdur. Proqram “Yaponiyanın beynəlxalq işgüzar münasibətləri”, “Qeyri-sabitlik dövründə istehlakın marketinqi”, “Beynəlxalq terrorizmin artmaqda olan təhlükəsi”, “Qida məhsullarının sensor qiymətləndirilməsi”, “Pul köçürmələrinin elektron sistemi”, “Elektron-optik ötürücülər”, “Tədqiqatların planlaşdırılması metodu”, “ABŞ-ın Müdafiə Sənayesi və kapital mənbələri” kimi tədqiqat mövzularını əhatə edir. Komitet 300-ün “Bextel Korporeyşn”, “Hüllet Pakkard”, TRW, “Bank of Amerika”, “Şell”, RCA, “Blyth”, “Eastman Dillon”, “Saga Foods Corporation”, “Makdonell Duqlas”, “Kroun Zellerbax”, “Uells Farqo Bank” və “Kayzer İndastriz” kimi həlledici kompaniyaları da bu proqramın müştəriləri olmuşdu.
Lakin STİ-nin Birləşmiş Ştatların inkişaf istiqamətini dəyişmək yolu ilə sosial, mənəvi və dini cəhətdən çox böyük ziyan vura biləcək ən qorxunc proqramlarından biri, “Stenford Tədqiqat İnstitutu”nun “Çarlz F.Katterinq Fondu” tərəfindən hazırlanan “İNSAN OBRAZININ DƏYİŞDİRİLMƏSİ” proqramıdır. 319 səhifədən ibarət olan məruzə Tavistokun və 23 yüksək nəzarətçinin, o cümlədən də B.F.Skiner, Marqaret Mid, Ervin Laslo və Böyük Britaniyanın Mİ-6 kəşfiyyatının yüksək vəzifəli zabiti ser Cefri Vikkersin nəzarəti altında 14 nəfər “yeni elm” üzrə alim-mütəxəssis tərəfindən yazılmışdı. Xatırlatmaq lazımdır ki, Cefri Vikkersin kürəkəni ser Piter Vikkers-Holl, necə deyərlər, mühafizəkar “Miras Fondu”nun təsisçi-üzvüdür. 1981-ci ilin yanvarında Reyqan administrasiyasına ötürülən 3 000 səhifədən ibarət “məsləhətlərin” böyük qismi Uillis Harmonun “İNSAN OBRAZININ DƏYİŞDİRİLMƏSİ” proqramından götürülən materiallara əsaslanırdı.
Bu məruzəni oxuyanda dəhşətə gəlirsən, çünki Amerikanın dəyişdirilməsi proqramıdır və indiyə qədər məlum olan heç nəyə bənzəmir. Millət dəyişikliklərə proqramlaşdırılmalı və planlaşdırılan bu cür dəyişikliklərə elə bir dərəcədə adət etməlidir ki, həqiqətən də çox dərin dəyişikliklər artıq nəzərə çarpmayacaq, nəzərə çarpsa da bu çox cüzi hiss olunacaq. “DOLÇA SUİ-QƏSDİ” (“THE AQUARIAN CONSPIRACY”– Uillis Harmonun texniki işinin kitab variantının adıdır) yazılan vaxtdan biz üzüaşağı elə bir sürətlə yuvarlanırıq ki, bu gün boşanma halları artıq ittiham doğurmur, özünəqəsdlər sürətlə artsa da demək olar heç kəsi heyrətləndirmir, özünə hörmət edən cəmiyyətdə haqqında danışılması vulqarlıq hesab olunan sosial normalardan sapmalar və seksual biabırçılıqlar adi təzahürlər olub və az-cox kəskin heç bir etiraza səbəb olmur.
“Bir millət olaraq biz “İnsan obrazının dəyişdirilməsi” proqramının amerikan həyat tərzimizi köklü surətdə necə dəyişdirdiyini görə bilmədik. Biz “Uoterqeyt sindromu” ilə sarsıdılmış vəziyyətdə idik. Niksonun ucuz yoldan ötən adam olduğu barədə eşidəndə, Erl Uorrenin mafioz dostları ilə birlikdə Nikson üçün tikdirdikləri əla evdə onun bu damlarla oturub-durduğundan xəbər tutanda biz bir müddət şok və ümidsiz vəziyyətdə idik. “Gələcək təlatümlər” və xəbər başlıqları şüurumuza həddindən çox təsir göstərəndə biz çaş-baş vəziyyətə düşürük; ya da hər gün üzləşdiyimiz seçmək imkanının çox geniş spektri bizi o qədər çaşdırır ki, artıq düzgün seçim etmək iqtidarında olmuruq” (Con Kelman).
XVI yazı: Kütləvi informasiya vasitələri əxlaqsız müğənnini bütün ölkəyə nümunə göstərir, dekadent musiqi qruplarının ağlasığmaz səs-küyünə, ağılsız səhnə hərəkətlərinə, geyimlərinə və nitq biabırçılıqlarına saatlarla efir vaxtı həsr olunur
Hamısından pis isə odur ki, yüksək vəzifəli dövlət adamları arasında cinayətlər və Vyetnam müharibəsinin faciələri barədə şok faktlar haqqında informasiya uçqunundan sonra Amerika cəmiyyəti, görünür, artıq həqiqəti heç bilmək də istəmir. Belə bir reaksiya Uillis Harmonun işində təfərrüatı ilə qələmə alınmışdır. Qısası, necə proqramlaşdırılmışdırsa, Amerika milləti məhz o cür də reaksiya verirdi. “Bundan da daha pisi odur ki, həqiqəti qəbul etmək istəməməklə biz bir addım da irəli gedirik: istəyirik ki, hökümət özü bizi həqiqətdən təcrid etsin. Biz Reyqan və Buş administrasiyalarının korrupsioner üfunətini qalın məzar torpaq qatı altında dəfn etmək istəyərdik. Biz, “İran–kontras işi (və ya qalmaqalı)” adı alan cinayətin açılmasını istəmirdik. Biz prezidentə 1980-ci il oktyabrın 20-23 tarixlərində harada olduğu haqqında bizə yalan danışmasına izn veririk. Lakin əslində bu cinayətlər öz əhatəsinə görə Niksonun prezident postunda olduğu dövrdə törətdiklərini qat-qat üstələyirdi. Dağın yamacı ilə əyləcsiz-filansız sürətlə aşağı yuvarlandığımızı biz bir millət olaraq anlayırıqmı? Xeyr, biz bunu anlamırıq. Məsələ də elə ondadır ki, özəl, yaxşı təşkil olunmuş “kiçik hökümətin” Ağ Evdə bir-birinin ardınca cinayət törətdiyini (bunlar millətin qəlbini yaralayan və respublika üsul-idarəsinin üzərində qurulduğu dayaqları məhv edən cinayətlərdir- İ.S.) xalqa çatdırmağa borclu olan adamların özləri bizə belə söhbətlərlə ictimaiyyəti narahat etməməyi məsləhət görür. “Bütün bu qondarma mülahizələr haqqında biz həqiqətən də heç nə bilmək istəmirik” –standart cavab bax bu cürdür” (Con Kelman). Ölkənin ali seçkili şəxsi BMT-nin normalarını Birləşmiş Ştatların Konstitusiyasından açıq-açığına yüksək tutduğu vaxt- bu, impiçmentə layiq pozuntudur, - əksəriyyət bunu “normal hal” kimi qəbul edir. Konqres müharibə elan etmədən ölkənin ali vəzifəli şəxsi müharibə başladığı vaxt (kütləvi informasiya vasitələri bu faktı hiss etdilər) amerikalılar həqiqətin gözünə cəsarətlə baxmaq əvəzinə, yenə də onlara nə yedizdirirlərsə, onu da qəbul edirlər.
Prezidentimizin qabaqcadan düşündüyü və planlaşdırdığına uyğun olaraq Fars körfəzində müharibə başlayanda Amerika xəbərlərin üzərinə qoyulan çox amansız senzuradan xoşbəxt olmaqla yanaşı, həm də onu bütün qəlbi ilə qəbul etdi. Çünki səmimi olaraq hesab edirdilər ki, senzura “müharibəni aparmaq üçün faydalıdır”. ABŞ prezidenti yalan danışırdı, Eypril Qlaspi yalan danışırdı, Dövlət Departamenti yalan danışırdı. Onlar deyirdilər ki, müharibə özünü doğruldur, çünki Səddam Hüseynə Küveyti rahat qoyması barədə xəbərdarlıq edilmişdi. Qlaspinin Dövlət Departamentinə göndərdiyi teleqramlar nəhayət, dərc olunanda Birləşmiş Ştatların senatorları bir-birinin ardınca çıxış edərək, fahişə Qlaspini müdafiə etməyi tələb etdilər. Əhəmiyyəti yoxdur ki, bunlar həm demokratlar, həm də respublikaçılar idi. Amerika xalqı onlara rəzil yalanlarına görə cəzadan qaçmağa imkan verdi.
Amerika xalqının belə münasibəti zəminində Uillis Harmonun və onun alimlər komandasının ən vəhşi arzuları da reallığa çevrilir. Bir vaxtlar qüdrətli xalqın özünəhörmət və özünəqiymət hissinin alt-üst olunması işində əldə etdiyi uğurunu bayram edən “Tavistok İnstitutu” kef edirdi. Dedilər ki, Fars körfəzində müharibəni udmuşuq. Lakin amerikalıların əksəriyyəti hələ hiss etməyib ki, qələbə onlara millətin özünəhörmət və şərəfi bahasına başa gəlib. Onlar (millətin özünəhörməti və şərəfi) Küveytin və İraqın kimsəsiz səhralarında amansızcasına və mənasız surətdə qırılan İraq əsgərlərinin cəsədləri ilə yanaşı çürüyüb yox olmaqdadır. Amerika öz sözünün üstündə dura bilmədi, halbuki Cenevrə Konvensiyasına uyğun olaraq buna sadiq qalmalı və Küveyt və Bəsrədən geri çəkilən İraq əsgərlərinə hücum etməməli idi. Nəzarətçilər soruşurdular: “Siz nə istəyirsiniz, qələbə, yoxsa özünəhörmət? Sizdə həm bu, həm də o biri ola bilməz”.
Yüz il əvvəl belə bir şey baş verə bilməzdi, indi isə baş verib və tam laqeydliklə müşayiət olunur. Amerika Tavistokun bu millətə qarşı apardığı hər yerə sirayət edən genişmiqyaslı müharibəsində duruş gətirə bilmədi. “Strateji Bombardmanların Planlaşdırılması İdarəsi” tərəfindən sındırılan almanlar kimi, amerikalıların bir çoxumuz dözmədi və millət keçmişin totalitar rejimlərinin yalnız arzulaya bildiyi bir şeyə çevrildi. Onlar deyərdilər: “Budur, dünyanın həqiqəti bilmək istəməyən böyük millətlərindən biri. Bizə bundan sonra təbliğat idarələri gərək deyil. Bizə bu millətdən həqiqəti gizlətmək üçün səy göstərmək lazım deyil, onlar həqiqəti öz istəkləri ilə rədd edir. Bu- boş millətdir”.
Təfəkkürlü amerikalılar da ertiraf edirlər ki, Amerika Birləşmiş Ştatları Respublikası cinayətkat təşkilatların yığnağına çevrilmişdir; tarix göstərir ki, bunlar– totalitarizmin başlanğıcınin əlamətləridir. Amerikanın 1991-ci ilin sonlarında mövcud olduğu daimi dəyişikliklər arenası bax bu cürdür. Sadə amerikalı ölməyə proqramlaşdırılmış, çürüməkdə olan cəmiyyətdə- gələcəyi olmayan cəmiyyətdə yaşayır. O, 4 milyon evsiz, 30 milyon işsiz, hətta qətlə yetirilmiş 15 milyon körpə (abortların nəticəsində) barədə xəbərlərdən heç diksinmir də. Onlar- “dolça erasının tullantılarıdır”. Bu sui-qəsd o qədər iyrəncdir ki, çoxları onunla üzbəüz gələndə onun varlığına inana bilmir və bu hadisələri rasionalcasına “zəmanə dəyişir...” kimi izah edirlər.
“Tavistok İnstitutu” və Uillis Harmon ABŞ-da məhz elə bu cür reaksiya proqramlaşdırır. Amerika ideallarının dağıdılması etiraz doğurmur. Axı xalqın ruhi və intellektual potensialı sarsıdılmışdır! Prezident Buş 1991-ci il mayın 27-də çox dərin bir bəyanatla çıxış etdi, lakin siyasi şərhçilər onun mahiyyətini, görünür, düzgün izah etməmişdi: “Amerika siyasətinin mənəvi tərəfi bizdən elə bir dünyanın mənəvi kursu ilə getməyi tələb edir ki, burada pisliklər arasında ən az pis olanı seçilir. Yalnız ağ və qara rənglərə bölünməyən real dünya məhz elə budur. Burada mənəvi dəyərlər çox azdır”.
Ağ Evə nə vaxtsa sahib olanlar arasında, yəqin, ən qorxunc adam olan prezidentdən daha nə gözləmək olardı?
Onun bu sözləri üzərində düşünün və bunu edərkən onun 12 000 iraqlı əsgəri diri-diri basdırmağı əmr etdiyini xatırlayın. Onun bu sözləri üzərində düşünün və davam edən müharibəni və İraq xalqının genosidə məruz edilməsini xatırlayın. Prezident Buş Səddam Hüseyni məmnunluq hissi ilə “zəmanəmizin Hitleri” kimi xarakterizə edib. O, öz sözlərini təsdiq etmək üçün az-çox həqiqətə uyğun olan bir dəlil belə gətirmədi. Buna, sadəcə, ehtiyac yox idi. Prezident Buş bəyanatla çıxış etdi– biz də sorğu-sualsız bunu qəbul etdik. Bu haqda həqiqəti nəzərə alaraq düşünün– axı o, əmrləri gizlin olaraq Komitet 300-dən alsa da, bütün bunları Amerika xalqının adından edirdi!
Lakin ən əsası fikir süzgəcinizdən bax bunu keçirin: prezident Buş və onun himayədarları özlərini o qədər cəzasız hiss edirlər ki, Amerika xalqı üzərində öz qorxunc nəzarətlərini artıq gizlətməyə və ya bununla əlaqədar nə isə uydurmağa belə lüzum görmürlər. Onun bəyanatından birbaşa belə çıxır ki, əgər onu (və Amerika xalqını) idarə edənlər lazım bilərsə, onda o, bizim liderimiz həqiqət, şərəf və ləyaqətlə hər cür kompromisə gedəcək. 1991-ci il mayın 27-də Birləşmiş Ştatların prezidenti Konstitusiyanın bütün prinsiplərini ləğv etdi və cəsarətlə elan etdi ki, o, daha Konstitusiya ilə bağlı deyil. Bu, “Tavistok İnstitutu”nun və 1945-ci ildə hədəfə aldığı alman fəhlələrinin yaşayış kvartalları əvəzinə, 1946-cı ildən başlanan və bu günə qədər də davam edən müharibədə Amerika xalqının qəlbini hədəfə alan “Strateji Bombardmanların Planlaşdırılması İdarəsi”nin böyük zəfəridir.
“Stenford Tədqiqat Mərkəzi” millətin dəyişdirilməsi məqsədilə ona gücləndirilmiş təzyiqi altmışıncı illərin əvvəllərindən göstərməyə başlamışdır. STİ-nin hücumunun gücü və qüdrəti artırdı. Amerika kanallarına baxın və siz STİ-nin qələbəsini əyani şəkildə görəcəksiniz: ən intim seksual təfərrüatlar mövzusunda tok-şoular, biabırçılığın, rok-n-rolun və narkotiklərin hökmranlıq etdikləri xüsusi telekanallar. Bir vaxtlar Con Ueytin kumir olduğu yerdə amerikalılar indi insanın (və ümumiyyətlə, insanınmı?) süni apologiyası olan Maykl Cekson adlı qəhraman kimi qəbul edilən insan parodiyasını görürlər. O, Amerikanın milyonlarla evinin televiziya ekranlarında fırlanır, əl-ayaq atır, donquldanır və ciyildəyir.
Kütləvi informasiya vasitələri ərəgetmə və boşanma ilə bağlı bütöv bir serialdan keçən qadın haqqında bütün ölkəyə car çəkir. Hamam üzü görməyən narkomanların və dekadent rok-qrupların bu və ya digərınə, onların ağlasığmaz səs-küyünə, ağılsız səhnə hərəkətlərinə, geyimlərinə və nitq biabırçılıqlarına saatlarla efir vaxtı həsr olunur. Bəzi səhnələri pornoqrafiyaya yaxınlaşan köpük tamaşalar artıq heç bir şərh doğurmur. Altmışıncı illərdə amerikalılar buna dözmürdülər, indi isə bu normal hal kimi qəbul olunur. Amerikalılar “Tavistok İnstitutu”nun “gələcəyin şokları” adlandırdığı proqramın təsirinə məruz qalıblar, özü də həmin gələcək ARTIQ GƏLMİŞDİR. Həmin bu daimi mədəni şoklar amerikalıların hissiyatını o dərəcədə kütləşdirib ki, buna istənilən etiraz faydasız hərəkət hesab olunur və o səbəbdən məntiqi olaraq fikir yaranır ki, etiraz etməyin heç bir mənası yoxdur.
1986-cı ildə Komitet 300 təzyiqi artırmağı əmr etdi. ABŞ-ın süqutunun sürəti kifayət qədər böyük deyildi. ABŞ Kamboca qəssablarının, Kambocanın 2 milyon vətəndaşını öldürdüklərini özləri etiraf edən cinayətkar Pol-Pot rejiminin “tanınması” prosesini başladı. 1991-ci ildə təkər tam dövrəsini vurdu. Vaşinqton xəyanətkarlarına inanmağa proqramlaşdırılan dost xalqın üzərinə Birləşmiş Ştatlar müharibə ilə getdi. Amerika İraq kimi azsaylı millətin prezidenti Səddam Hüseyni HEÇ BİR AZDAN-ÇOXDAN DA HƏQİQƏT OLMAYAN hər cür günahda ittiham edirdi. ABŞ əsgərləri onların övladlarını qətlə yetirir və şikəst edirdi. Onları aclıq və hər cür xəstəliklərin gətirdiyi ölümün pəncəsinə saldılar.
Eyni vaxtda da Amerika Buşun Komitet 300-dən olan emissarlarını Kambocaya, Komitet 300-ün şəhər əhalisinin kəskin ixtisarı (depopulyasiya) eksperimentinə qurban verilən 2 MİLYON KAMBOCALINI KÜTLƏVİ SURƏTDƏ QIRAN CİNAYƏTKARLARI tanımağa göndərdi. Eyni şey artıq o qədər də uzaq olmayan gələcəkdə Birləşmiş Ştatların böyük şəhərlərində də baş verəcək. İndi Buş və onun Komitet 300-ə tabe olan administrasiyası faktiki olaraq bunu deyir: “İnsanlar, dinləyin, axı siz məndən nə istəyirsiniz? Mən sizə deyirdimmi ki, hətta lap polpotçu qatillərlə bir yasdığa baş qoymaq lazım gəlsə belə, harada lazım bilsəm, orada kompromisslərə gedəcəm. ODUR Kİ – MƏNİM BUDLARIMI ÖPÜN”.
Cəmiyyətin dəyişdirilməsi məqsədilə ona edilən təzyiq öz pik həddinə çatacaq və onda biz elə bir səhnələrin şahidi olacağıq ki, bunları əvvəllər qeyri-mümkün hesab edərdik. Sarsıdılan, çaş-baş qalan Amerika reaksiya verəcək, lakin çox zəif. Sadə Amerika vətəndaşını heç azadlığa qəsd edən ən sonuncu təhlükə də qətiyyən narahat etmir– bu, personal kompüter kartlarıdır. Uillis Harmonun “İNSAN OBRAZININ DƏYİŞDİRİLMƏSİ” kitabındakı ideyaları dərk etmək əksəriyyət üçün həddən artıq mürəkkəbdir, buna görə də onları daha anlaşılan etmək üçün Merilin Ferqüsonun xidmətinə müraciət etdilər. “Dolça Erası” adı altında səhnədə striptiz-şoular keçirilir, “Dolça Bürcünün Şəfəqi” (“The Dawning of the Age of the Aquarius”) mahnısı isə hit-paradların yuxarı sətirlərini tutub və bütün dünyanı dolaşdı.
XVII yazı: Tarixə həsr olunan kitabların mahiyyəti son nəticədə hadisələrin, əsasən, hökmran sinfin və ya müharibədə zəfər çalanların nöqteyi-nəzərindən qələmə alınmasıdır
Hər şey Tavistokun sərəncam verdiyi kimi və stenfordlu “sosioloqların” planlarına uyğin baş verir. Zəmanə dəyişmir– onu dəyişdirirlər. Bütün dəyişiklər əvvəlcədən planlaşdırılmışdır və çox dəqiq ölçülüb-biçilən fəaliyyət nəticəsində baş verir. Əvvəl biz yavaş-yavaş dəyişirdik, lakin indi dəyişmənin sürəti artır. Birləşmiş Ştatlar “bir Allahın altında olan bir millətdən” müxtəlif allahların altında olan çoxdilli konqlomerata çevrilir. ABŞ artıq “bir Allahın altında olan bir millət deyildir”. ABŞ Konstitusiyasının əsasları məğlubiyyətə düçar olub.
Onların əcdadları bir dildə danışır, eyni bir dinə- Xristian dininə sitayiş edir və ümumi idealları rəhbər tuturdu. Onların mühitində yadlar yox idi; bu bir müddət sonra, ölkəni bir sıra millətə, mədəniyyətə və inanca parçalamaq cəhdi kimi gəldi. Əgər siz buna şübhə edirsinizsə, onda şənbə günü Nyu-Yorkun İst Saydındı və ya Los-Ancelesin Vest Saydında gəzintiyə çıxmağınız və ətrafa diqqət yetməyiniz kifayətdir. Birləşmiş Ştatlar bir ümumi hökümət sistemi altında birgə yaşamağa çalışan bir neçə millət olmuşdur. Komitet 300-ün başçısının xalası oğlu Franklin Delano Ruzvelt immiqrasiyanın şlüzlarını geniş açanda mədəni təlatüm böyük çaşqınlıq və dolaşıqlıq doğurdu, nəticədə “vahid millət” konsepsiyası pozulmuş oldu. “Roma Klubu” və NATO vəziyyəti daha da ağırlaşdırdı. Əgər sizin əziziniz “sizin özünüz kimi” deyilsə, deməli “öz yaxınını sev” formulu artıq işləmir.
ABŞ Konstitusiyasını yaradanların gələcək nəsillərə bəyan etdikləri həqiqətlər onların özləri üçün birmənalı və aşkar idi. Lakin növbəti nəsillərin də bunları birmənalı və aşkar həqiqət kimi qəbul edib, bunlara mütləq əməl edəcəklərinə əmin olmadıqlarından ONLAR BU HƏQİQƏTLƏRİ TƏFƏRRÜATI İLƏ TÖVSİF ETMƏYİ QƏRARA ALIBLAR. GÖRÜNÜR, ONLAR ÖZLƏRİNİN ƏMƏL ETDİKLƏRİ HƏQİQƏTLƏRİN NƏ ZAMANSA ÖZ MÜTLƏQLƏYİNİ İTİRƏCƏYİNDƏN QORXURMUŞLAR. “Tavistok İnsan Münasibətləri İnstitutu” ABŞ Konstitusiyasını yaradanları belə bərk qorxudan zəmanənin gəlməsi üçün əllərindən gələni əsirgəmədilər. Bu zəmanə Buşun gəlişi ilə, ondakı “mənəvi dəyərlərin yoxluğu” və Komitet 300-ün Yeni Dünya Nizamı ilə gəldi.
Bu, Amerikaya sırınan sosial dəyişikliklər konsepsiyasının tərkib hissəsidir. Bu konsepsiya, Harmonun və “Roma Klubu”nun sözlərinə görə, amerikalılar üçün ciddi psixoloji zədə və getdikcə artan təzyiq demək olacaq. Tavistok, “Roma Klubu”, NATO yaradılan dövrdən ABŞ-da başlanan ictimai özbaşınalıqlar, həmin dəyişiklərə nail olunana qədər davam edəcək. Millət fərdlərdən ibarətdir və fərdlərdə olduğu kimi, bütöv millətin də müəyyən psixoloji həddi vardır ki, ondan sonra fərdin və ya millətin gücündən asılı olmayaraq, dəyişiklik artıq mümkün deyil.
Bu psixoloji həqiqət alman fəhlələrinin yaşayış kvartallarını “doymaq həddinin son nöqtəsinədək” bombardman etməyi məsləhət görən “Strateji Bombardmanların Planlaşdırılması İdarəsi” tərəfindən etibarlı surətdə təsdiq olunmuşdur. Əvvəl də xatırladılan kimi, bu layihə “Prudenşial İnşurans Kompani” sığorta şirkətinin bayrağı altında hazırlanırdı və bu gün heç kəs şübhə etmir ki, Almaniya məhz bu əməliyyatın nəticəsində məğlubiyyətə düçar olmuşdu. Bu layihə üzərində çalışan alimlərin bir çoxu hazırda ya Amerikanın “doymaq həddinin son nöqtəsinədək” bombardman edilməsi üzrə işləməkdə davam edir, ya da məkrli metodlarını öz davamçılarına ötürüb.
Onların özlərindən sonra qoyduqları miras bu faktda təzahür edir- bir millət amerikanlar yollarını özləri itirməyib. Müstəqillik Deklarasiyasının müəlliflərinin amerikanları iki yüz ildən çox bir müddət ərzində apardıqları yoldan onları məqsədyönlü surətdə sapdırıblar. Qısası, onlar öz tarixi köklərindən əlaqəni itiriblər. Onlar Müstəqillik Deklarasiyası və Birləşmiş Ştatlar Konstitusiyası banilərinin mirasindan istifadə edərək amerikalıların bir çox nəsillərini millətin irəliyə hərəkətinə ruhlandıran inamı itiriblər. Bu nə qədər acı olsa da, onların öz yolumuzu itirməyi həqiqət axtarışında olan hər bir kəsə aydındır.
Buş və onda olan “mənəvi dəyərlər yoxluğunun” rəhbərliyi altında amerikanların itmiş bir millət olaraq hara süründüyü məlum deyil və bu özünü fərdlərin əhvali-ruhiyyəsində büruzə verir. Onlar öz süqutları və əsarət altına alınmaları üçün Komitet 300-lə əməkdaşlıq edirlər. Bəziləri bunu hiss edir və ağır narahatlıq keçirir. Onların tanış olduqları sui-qəsd nəzəriyyələri, görünür, onlara hər şeyi sonacan açmağa imkan vermir. Bu ona görə belədir ki, onlar Sui-Qəsdçilər İerarxiyası– Komitet 300 barədə heç nə bilmirlər.
Qətiyyən baş verməməli olan nəyin isə baş verdiyini hiss edən və bundan dərin narahatlıq keçirən bu qəlblər yenə də problemləri həll etmək üçün öz güclərini bir yumruqda birləşdirə bilmir, qaranlıqda axtarışlarını davam etdirirlər. Onlar gələcəyi görməyə can atır, lakin gələcək sürüşüb onlardan uzaqlaşır. Amerika arzusu ilğıma çevrilir. Onlar öz inamlarını dinə yönəldir, lakin bu inamı ƏMƏLLƏ möhkəmləndirmək üçün heç bir addım atmırlar. Avropalıların Qara Əsrlərin ən qorxunc dövründə yaşadıqları intibahı amerikalılar heç vaxt yaşamayıblar. Avropalılar özlərində dəyişmək ruhunu qətiyyətli ƏMƏLLƏRİ ilə oyatmışdılar və bunun nəticəsi şərəfli İntibah oldu.
Onları bu nəticəyə istiqamətləndirən düşmən 1980-ci ildə Birləşmiş Ştatlara elə güclü zərbə endirməyi qərara aldı ki, Amerikanın intibahı artıq mümkün olmasın. Kimdir bu düşmən? Həmin düşmən– simasız “onlar” deyil. Düşmən Komitet 300, “Roma Klubu”, NATO və onların Tavistok tərəfindən idarə olunan filialları, beyin mərkəzləri və tədqiqat təşkilatları timsalında dəqiq müəyyən edilmişdir. “Onlar” və ya “düşmən” kəlmələrini istifadə etməyə ehtiyac yoxdur, bu kəlmələrdən yalnız mətnin qısaldılması üçün istifadə etmək olar. BİZ HƏM “ONLARIN” KİM OLDUĞLARINI, HƏM DƏ DÜŞMƏNİN KİM OLDUĞUNU BİLİRİK. Özünün ABŞ-ın şərq sahillərinin liberal isteblişmentinin “aristokratları”, bankları, sığorta kompaniyaları, nəhəng korporasiyaları, fondları, kommunikasiya şəbəkələri və onların başında duran SUİ-QƏSDÇİLƏR İERARXİYASI ilə birlikdə Komitet 300– DÜŞMƏN BAX, BUDUR.
Bu qüvvə bolşevik inqilabını həyata keçirdi və Rusiyada terror şahlığını qurdu, Birinci və İkinci dünya müharibələrini, Koreyada müharibəni, Vyetnamda müharibəni təhrik etdi, Rodeziyada, Cənubi Afrikada, Nikaraquada və Filippində böhranlar təşkil etdi. Bir vaxtlar dünyanın ən qüdrətli industrial fövqəldövləti olan ABŞ-ın iqtisadiyyatının istiqamətləndirilən süqutunu və ölkənin tam deindustrializasiyasını bu gizlin fövqəlhökümət həyata keçirmişdir.
Bu gün Amerikanı döyüşün qızğın çağında qəfil yuxuya gedən əsgərə bənzətmək olar. Amerikalılar sadəcə olaraq yuxuya getdi və özlərini həddən ziyadə çox seçim imkanları ilə əmələ gətirilən apatiyaya qərq etməyə imkan verdilər. Bu dəyişikliklər onları əhatə edən mühiti transformasiyaya uğradır, müqavimət göstərmək üçün iradədən məhrum edir– onlar get-gedə süstləşir apatik olur və ən nəhayət, döyüşün qızğın çağında yuxu aparır.
Bu cür vəziyyət üçün texniki termin var. Bu termin “dərin sirayət edən uzunmüddətli gərginlik” adlanır. Böyük insan qruplarına dərin sirayət edən uzunmüddətli gərginlik vasitəsilə təsir göstərmək sənəti (və ya incəsənəti) “Tavistok İnstitutu” və onun Amerikadakı törəmə təşkilatları- “Stenford Tədqiqat İnstitutu”, “Rend Korporeyşn” və bir də ABŞ-da fəaliyyət göstərən ən azı 150 tədqiqat idarəsi tərəfindən işlənib-hazırlanmışdır.
Müharibə aparmağın bu iblisanə üsullarını işləyib-hazırlayan alim D-r Kurt Levin orta amerikalı vətənpərvəri müxtəlif sui-qəsd nəzəriyyələrinə mübtəla olaraq dəli olmağa məcbur etməklə onda inamsızlıq, təhlükə, tənhalıq və hətta qorxu hisslərini meydana gətirmişdir. Bu əhvali-ruhiyyə həmin vətənpərvərdə “İNSAN OBRAZININ DƏYİŞDİRİLMƏSİ” konsepsiyasının doğurduğu ictimai düşkünlük və çürümənin səbəblərini axtarmağa cəhd edib, lakin bunu heç cür tapa bilmədikcə meydana çıxır. O, arzuolunmaz və həyata keçməsini mümkün hesab etmədiyi, lakin buna baxmayaraq getdikcə daha intensivləşən sosial, mənəvi, iqtisadi və siyasi dəyişiklikləri nə öyrənib-tanıya, nə də xüsusilə onlara qarşı durmaq iqtidarında deyil.
D-r Levinin adı isteblişment tarixinə həsr olunan heç bir kitabda yoxdur. Belə kitabların mahiyyəti isə son nəticədə hadisələrin, əsasən, hökmran sinfin və ya müharibədə zəfər çalanların nöqteyi-nəzərindən qələmə alınmasıdır. Buna görə də mən bu adı sizə qürur hissi ilə təqdim edirəm. Yuxarıda qeyd olunduğu kimi, d-r Levin “Tavistok İnstitutu”nun bayrağı altında “Harvard Psixoloji Klinikası”nı və “Sosial Tədqiqatlar İnstitutu”nu təşkil etmişdir. Bi iki təşkilatın adı onların əsl məqsədlərini açmır.
Bu, 1827-ci ildə qəbul olunan “Pul nişanları və pul kəsən idarə haqqında” qanunvericilikdə islahatlarla bağlı utanc gətirən “Bill” (Konstitusiyaya əlavə kimi nəzərdə tutlan qanun layihəsi) barədə hadisəni xatırladır. “Bill”in adı kifayət qədər xətərsiz idi və ya xətərsiz səslənirdi– onun arxasında duranlar qəsdən məhz belə bir ad seçmişdilər. Senator Con Şerman həmin “Bill” vasitəsilə milləti beynəlxalq bankirlərin əlinə vermiş oldu. Ehtimal olunur ki, Şerman “Bill”i “özü onu heç oxumadan” irəli itələyirdi. Artıq bildiyimiz kimi, “Bill”in əsl məqsədi yalnız gümüş yox, istənilən başqa pul nişanları və xırda pulların da dövriyyəsinə icazə verməklə vicdansız bankirlərə bizim millətin krediti üzərində hüdudsuz hakimiyyət verməkdən ibarət idi; ABŞ Konstitusiyasındakı birmənalı ifadələr bankirləri bu hakimiyyətdən aydın və dəqiq şəkildə məhrum edirdi.
Kurt Levin “Tavistok İnstitutu”na “Roma Klubu”na və NATO-ya Amerika üzərində elə bir hüdudsuz hakimiyyət vermişdir ki, bu cür hakimiyyətə heç bir təşkilat, birlik və ya cəmiyyətin hüququ olmamalıdır. Bu idarələr uzurpasiya etdikləri hakimiyyətdən sui-qəsdçilərin planlarına və niyyətlərinə qarşı millətin müqavimətini dağıtmaq, xalqı Amerika İnqilabının bəhrələrindən məhrum etmək və Vahid Dünya Hökümətinin hakimiyyəti altında birbaşa Yenu Qaranlıq Əsrlərə aparan yola yönəltmək üçün istifadə ediblər.
Bu uzaqmənzilli məqsədin həyata keçirilməsində d-r Levinin köməkçiləri Riçard Krossman, Erik Trist, H.V.Diks, Uillis Harmon, Çarlz Anderson, Qarner Lindsey, Riçard Prays və U.R.Bayon olub. Bu adlar qəzet səhifələrində heç vaxt çəkilməyib; faktiki olaraq onlar yalnız elmi jurnallarda peyda olublar və buna görə çox az amerikalı bu adamları tanıyır, eləcə də onların ABŞ üçün indiyədək nə etdiklərini və bunu hələ də davam etdirdiklərini təsəvvür belə etmir!
Prezident Ceferson bir dəfə demişdi ki, onun qəzet oxumaqla baş verən hər şeydən xəbərdar olduğunu düşünən adamlara yazığı gəlir. Britaniyalı baş nazir Dizraeli də demək olar eyni şeyi demişdi. Həqiqətən də, hökmdarlar səhnə pərdəsinin arxasından idarə etməkdən əsrlər boyu həzz alıb. İnsan həmişə hökmranlıq etmək arzusunu hiss edib, lakin heç yerdə və heç vaxt bu arzu dövrümüzdə olduğu qədər üstün olmayıb.
XVIII yazı: Mənasız zorakılıqların, silsilə qətllərin, yeniyetmələrin özünəqəsdlərinin sayının sarsıdıcı dərəcədə artması onları əhatə edən yeni mühitin bir hissəsi olmuşdur ki, bu, nəfəsə gedən zəhərli hava qədər də təhlükəlidir
Şotland rituallı frankmasonluğun Con Hinkliyə ideoloji cəhətdən təsir edərək, onu prezident Reyqana güllə atmağa sövq etməsi necə baş verə bilərdi? “Müqəddəs İoann İerusalimskinin Cangavərləri”, “Dəyirmi Masa”, “Milner Qrupu” və digər bi kimi gizlin ordenlər sadə amerikalıların nəyinə gərəkdir? Məsələ isə ondadır ki, bunlar “Roma Klubu”, “Beynəlxalq İşlər üzrə Kral İnstitutu” vasitəsilə və nəhayət, birbaşaq Sui-Qəsdçilər İerarxiyası– Komitet 300-ün özü tərəfindən həyata keçirilən ümumdünya idarəetmə və nəzarət zəncirinin bir hissəsini təşkil edir. Bu gizlin cəmiyyətlər ona görə lazımdır ki, onların işləri cinayət səciyyəllidir və gizlədilməlidir. Pislik həqiqətin nuruna tab gətirə bilməz.
Polkovnik Con Kelmanın “SUİ-QƏSDÇİLƏRİN İERARXİYASI: KOMİTET 300-ÜN TARİXİ” kitabında sui-qəsdçilərin, onların idarələrinin, onlar üçün pərdə rolunu oynayan təşkilatlarının və nəşrlərinin demək olar tam siyahısı verilir. “Dolça Sui-qəsdi” 1980-ci ildə çiçəklənən dövründə idi və onun uğurlarını sadə amerikalılar şəxsi və milli həyatlarının bütün aspektlərində görə bilərdilər. Letargiyanın- “dərin sirayət edən uzunmüddətli gərginliyin” birmənalı əlamətləri olan mənasız zorakılıqların, silsilə qətllərin, yeniyetmələrin özünəqəsdlərinin sayının sarsıdıcı dərəcədə artması onları əhatə edən yeni mühitin bir hissəsi olmuşdur ki, bu, nəfəsə gedən zəhərli hava qədər də təhlükəlidir.
Gəlməkdə olan “Dolça Erası” Amerakanı qəfil yaxalamaşdır. Amerikanlar bir millət olaraq onlara sırınan dəyişikliklərə hazır deyildilər. Tavistok, Kurt Levin, Uillis Harmon və Con Roullinq Riz haqqında hansı amerikalı heç olmasa bir dəfə eşidib? Onlar heç Amerikanın siyasi səhnəsində də olmayıblar. Amerikalıların görə biləcəyi- əgər onlar ümumiyyətlə zəhmət çəkib gözlərini aça bilsəydilə– yeganə şey, gələcək təlatümlərə müqavimət qabiliyyətinin azalması olardı, çünki amerikalılar bezib, yorulub və nəhayət, psixoloji şok mərhələsinə daxil olublar ki, bunun ardınca da “dərin sirayət edən uzunmüddətli gərginliyin” tətbiq olunmasının zahiri təzahürü olan genişmiqyaslı ümumi apatiya başlanmalıdır.
“Dolça Erası”nın təyinatı, elə “Tavistok İnstitutu”nun özü tərəfindən ən yaxşı qələmə alınmış və qeyri-sabitliyin yayıması üçün vasitə kimi təsvir olunmuşdur: “Böyük sosial qrupların stressə reaksiyası və cavabı kimi meydana çıxan və aydın təzahür edən üç fazası vardır.
Birinci faza– səthi. Təsirə məruz edilən əhali özünü şüarlarla müdafiə edəcək; bu, böhranın mənbəyini açmır və real qarşıdurma baş vermir– deməli, böhran davam edəcək.
İkinci faza– fraqmentləşmə, bölünmə. Bu, böhran davam edəndə və ictimai qayda-qanun çat verib, dağılan vaxt baş verir.
Bunun ardınca üçüncü faza gəlir– bu vaxt əhali qrupları nəhayət, “özünürealizə” vəziyyətinə daxil olur və süni şəkildə yaradılan böhrandan üz döndərir. Bundan sonra fəal sinoptik idealizm və hər şeydən kənarlaşma ilə müşayiət olunan zəif reaksiya gəlir”.
Bunları kim inkar edər: narkotiklərdən istifadənin sarsıdıcı dərəcədə artdığını- minlərlə yeni narkoman hər gün “krek” (ağır narkotik) istifadə edir; körpələrin öldürülməsinin (abortisid) şoka salan artımını– onların sayı ABŞ silahlı qüvvələrinin hər iki dünya müharibəsi, eləcə də Koreya və Byetnam müharibələrinin hamısında birlikdə verdiyi qurbanların sayını dəfələrlə üstələyir; homoseksualistlərin və lesbiyanların açıq-açığına təqdir edildiyini– onların “hüquqlarının” qorunması üçün hər il getdikcə daha çox qanun qəbul edilir; ABŞ şəhərlərinin yoluxduğu dəhşətli SPİD vərəmini; təhsil sisteminin tam süquta uğramasını; boşanmaların sayının dəhşətə gətirən sayda artmasını; qətl cinayətlərinin qalan bütün dünyanı dəhşətə və etimadsızlığı düçar edən səviyyəsini; iblisanə silsilə qətllər; seksual manyakların küçələrdən oğurladıqları minlərlə uşağın izsiz-soraqsız yoxa çıxmasını; teleekranlarda “icazəli” pornoqrafiya uçqununu- bütün bunlardan sonra kim bu ölkənin böhran keçirdiyini kim dana bilər. Ortastatistik amerikalı isə ona qarşı çıxmağa heç cəhd də etmir və üzünü ondan çevirir.
Ən təmiz niyyətlərlə fəaliyyət göstərən və bu problemlər üzrə ixtisaslaşan insanlar günahın bir hissəsini təhsil sisteminin- ya da belə demək daha düzgün olardı ki, ABŞ-da bu cür adlandırılanın – üzərinə qoyur. Hazırda 9-15 yaş qrupları arasında cinayətkar çoxdur. Onyaşlılar arasında zorlamalar adi haldır. Amerika mütəxəssisləri, müəllimlər ittifaqları, kilsələr ucdantutma deyir ki, bütün bunlar qeyri-mükəmməl təhsil sisteminin nəticəsidir. Təhsildə qiymət göstəricilərinin aşağı düşməsi də buna dəlalət edir. Təhsilin səviyyəsinə görə ABŞ-ın hazırda dünyada 39-cu yeri tutmasına görə mütəxəssislər özlərindən çıxır.
HAL-HAZIRDA BİZ ÖRNƏK KİMİ SIRIDLAN AMERİKA TƏHSİL SİSTEMİ ÖZÜ-ÖZÜNÜ MƏHV ETMƏYƏ PROQRAMLAŞDIRILMIŞDIR. NATO ALEKSANDR KİNQİ AMERİKAYA MƏHZ BUNA GÖRƏ GÖNDƏRMİŞDİ. CASTİS HUQO BLEKƏ MƏHZ BUNU HƏYATA KEÇİRMƏK ƏMR EDİLMİŞDİ. MƏSƏLƏ ONDADIR Kİ, KOMİTET 300, ABŞ HÖKÜMƏTİNİN RAZILIĞI İLƏ AMERİKA, HƏM DƏ DÜNYA ÖLKƏLƏRİ GƏNCLƏRİNİN TƏLƏB OLUNAN SƏVİYYƏDƏ TƏHSİL ALMASINI İSTƏMİR. Frankmasonçu Castis Huqo Blekin, Aleksandr Kinqin, Qunnar Merdalın və onun həyat yoldaşının ABŞ uşaqlarına vermək istədikləri təhsilin mahiyyəti “CİNAYƏT ÖZÜNÜ DOĞRULDUR, MƏQSƏDƏMÜVAFİQLİK İSƏ– HƏR ŞEYDƏN ÜSTÜNDÜR” prinsipindən ibarətdir.
Onlar Amerika övladlarını öyrədirlər ki, Birləşmiş Ştatların qanunları ədalətsiz tətbiq olunur və bu, məhz elə belə də olmalıdır. Amerika uşaqları bu ruhda onilliklər boyudur ki, korrupsiya nümunələrində tərbiyə olunur; Ronald Reyqan və Corc Buş onları bütünlüklə ağuşuna alan tamahın toruna düşdülər. Təhsil sistemi əsla zəifləməyib. Təhsil sistemimiz Kinqin, Blekin və Merdalların rəhbərliyi altında faktiki olaraq böyük nailiyyətlər əldə edib, lakin hər şey bizim ona baxdığımız nöqteyi-nəzərdən asılıdır. Komitet 300 ABŞ təhsil sistemindən VALEH OLUR və həmin təhsil sisteminin bir millimetr də dəyişdirilməsinə imkan verməz.
“Stenford Tədqiqat İnstitutu” və Uillis Harmona görə, artıq 45 ildir ki, Amerika xalqına dərin və hərtərəfli sirayət edən induksiyalaşmış ruhi zədə– təhsil sistemi bunun bir hissəsidir– yetirilir. Lakin cəmiyyətə edilən bu məkrli təzyiqi, daimi ideoloji təsiri və hər gün baş verən beyin yuyulmasını çoxmu insan anlayır? 1950-ci illərdə Nyu-Yorkda baş verən küçə bandalarının sirrli müharibələri– bu fenomen, sui-qəsdçilərin istənilən dağıdıcı elementləri yaratmaq və onları idarə etmək qabiliyyətinin nümunəsidir. Tədqiqatçılar 1980-ci illərdə bu, necə deyərlər, “sosial fenomen” adlandırılan təzahürü idarə edən gizlin rəhbərləri ifşa edən vaxta qədər, həmin bandaların haradan peyda olduğunu heç kəs anlaya bilmirdi.
Küçə bandalarının müharibəsi Stenford tərəfindən cəmiyyəti niyyətli şəkildə sarsıtmaq, təlatüm və narahatlıq meydana çıxarmaq üçün çox böyük dəqiqliklə işlənib-hazırlanmışdı. 1958-ci il üçün artıq 200-dən çox banda var idi. Onları müzikl və Hollivudun “Vestsayd hadisəsi” filmi populyar etmişdi. Bütöv onillik ərzində xəbər başlıqlarından düşməyən bu bandalar bütün cəmiyyətin diqqətini özünə cəlb edəndən sonra, 1966-cı ildə Nyu-Yorkun, Los-Ancelesin, Nyu Cersinin, Filadelfiyanın və Çikaqonun küçələrindən qəfil yox oldu.
Bütöv onillik ərzində davam edən küçə müharibələri dövründə cəmiyyət onlara “Stenford Tədqiqat İnstitutu”nun müvafiq proqramına uyğun şəkildə reaksiya verirdi; cəmiyyət bütövlükdə bu küçə müharibələrini anlaya bilmir və qeyri-adekvat reaksiya veriridi. Həmin küçə müharibələrində “Stenford Tədqiqat İnstitutu”nun sosial injinirinq və beyinlərin yuyulması üzrə eksperimentini görüb-tanıya bilən müdrik insanlar tapılsaydı, onda sui-qəsdin üstü açılardı. Bundan nəticə çıxır ki, ya- az ehtimal olunan izah olsa da- baş verənləri real qiymətləndirə bilən yüksək ixtisaslı mütəxəssis yoxdur, ya da onları hədə-qorxu ilə susmağa məcbur ediblər. Kütləvi informasiya vasitələrinin “Stenford Tədqiqat İnstitutu” ilə əməkdaşlığı amerikan həyat tərzinə “yeni era” (“nyu-eyc”) konsepsiyası ilə yeni hücum gətirdi ki, “yeni elmin” Tavistokdan olan sosial mühəndisləri və mütəxəssisləri bunu əvvəlcədən demişdi.
Sosial dəyişikliklər üçün şəraitin yaradılması vasitəsi kimi, 1989-cu ildə Los-Ancelesdə küçə bandaları arasında müharibələr yenidən (məqsədli olaraq süni şəkildə) təşkil edildi. İlk insidentlərin baş verdiyi bir neçə ay ərzində bandalar törəyib artmağa başladı- Los-Ancelesin İst Saydında əvvəl onlarla, sonra isə yüzlərlə banda peyda oldu. Narkotika pritonları və məhdudiyyət bilməyən fahişəlik baş aldı; narkotika tacirləri küçələrdə hökmranlıq edirdi. Onların yolunda duran hər kəs güllələnirdi. Mətbuatın qaldırdığı haray-həşir bərk və uzunmüddətli idi. Yəni, Stenfordun seçdiyi “əhalinin böyük hədəf qrupu” özünü şüarlarla müdafiə etməyə başlamışdı. Tavistok bunu, hədəfə alınan qrupun böhranın mənbəyini müəyyən edə bilməməsi kimi qələmə alır və birinci faza adlandırırdı.
Qanqster müharibəsinin ikinci fazası “fraqmentləşmə” oldu. Küçə bandalarının fəal olmadığı yerlərdə yaşayan insanlar deyirdilər: “Şükr Allaha, onlar bizə toxunmur”. Lakin etiraf olunub-olunmamasından asılı olmayaraq, böhran davam edir və bununla yanaşı Los-Ancelesdə ictimai qayda-qanun pozulmağa başlayırdı. Tavistokun proqramlaşdırdığı kimi, bandaların müharibəsinin toxunmadığı insanlar “özlərini müdafiə etmək üçün qopdular”, çünki böhranın mənbəyi müəyyən edilməmişdi. Bununla da, necə deyərlər, “qeyri-adekvat adaptasiya” və bölünmə, kənarlaşma prosesi adlandırılan mərhələ başlandı.
Küçə müharibələrinin narkotiklərin yayılmasından başqa bir məqsədi də var idi. Birincisi– məqsəd hədəfə alınan qrupa onların təhlükədə olduğunu göstərmək, başqa sözlə, onlarda təhlükə hissini yaratmaq idi. İkincisi– göstərilməli idi ki, təşkil olunmuş cəmiyyət bu cür zorakılığın qarşısında acizdir. Və üçüncüsü– məqsəd sosial nizamın dağılmaq üzrə olduğu faktının etraf edilməsinə nail olmaq idi. Stenfordun üç fazası yerinə yetiriləndən dərhal sonra, 1960-cı illərdə olduğu kimi, küçə zorakılığının indiki dalğası da necə qəfil və ani baş qaldırıbsa, o cür də yatacaq.
Cəmiyyətin dəyişiklikləri qəbul etməsi üçün- hətta əgər bu dəyişikliklər əhalinin böyük qrupu tərəfindən arzuolunmaz hesab edilirsə də belə- ona təsir edilməsinin parlaq nümunəsi “BİTLZ” “təzahürü” idi. “Bitlz” qrupunu ABŞ-a sosial eksperimentin bir hissəsi kimi gətirmişdilər. Bu bir neçə nəfər, əhalinin böyük qruplarını, onların heç ağıllarına da gətirmədikləri beyin yuyulmasına məruz etməli idi.
Tavistok “Bitlz” qrupunu ABŞ-a gətirib çıxaranda heç kəs bunun arxasınca başlanmalı olan mədəni fəlakətin əhatə genişliyini təsəvvür edə bilməzdi. “Bitlz” “DOLÇA SUİ-QƏSDİNİN” tərkib hissəsi, “İNSAN OBRAZININ DƏYİŞDİRİLMƏSİ” proqramından (Siyasi tədqiqatlar haqqında Məruzə, rəhbəri Uillis Harmondur) əmələ gələn canlı orqanizm idi.
XIX yazı: Ağır zərb sədalarının iblisanə hay-küyü dinləyicilərin şüurunu elə hala qədər kütləşdirirdi ki, onları istənilən birini yeni narkotikə razı salmaq olardı– yalnız bunu əsas gətirmək kifayət olardı ki, “hamı bunu edir”
Küçə müharibələri ilə bağlı halda olduğu kimi, kütləvi informasiya vasitələri və ilk növbədə də elektron KİV ilə əməkdaşlıq olmadan bu vəzifəni də həll etmək mümkün olmazdı. Xüsusi rol murdar tip olan Ed Sallivana ayrılmışdı– o, oynamalı olduğu rol üçün sui-qəsdçilər tərəfindən xüsusi olaraq hazırlanmışdı. Əgər mətbuat onların ətrafında əsl ajiotaj qaldırmasaydı, Liverpuldan olan təlxək qrupuna və onların on iki-atonallı “musiqi” sisteminə heç kəs diqqət verməzdi. “On iki-atonallı sistem”– bu, Dionis kultu və Vaal kultu kahinlərinin musiqisindən götürülən, İngiltərənin Kpaliçası və deməli, Komitet 300-ün yaxın dostu Teo Adorno tərəfindən “müasir” təsirə məruz edilən təkrarlanan ağır sədalardan ibarət idi.
“Tavistok” və onun “Stenford Tədqiqat Mərkəzi” xüsusi sözlər yaratdı, bu sözlər sonradan “rok-musiqi” və onu sevənlər arasında ümumi istifadəyə daxil oldu. Dəbə düşən bu sözlər sosiumdan qopan gənclərdən ibarət yeni böyük qrup yaratdı. Sosial injinirinq və sosial təsir vasitəsilə onları inandıra bildilər ki, “Bitlz”– həqiqətən də onların sevimli qrupudur. “Rok-musiqinin” kontekstində yaradılan bütün həlledici sözlər əhalinin yeni hədəf qrupu, yəni amerikalı gənclər üçün nəzərdə tutulmuşdu.
“Bitlz” əla işlədi, daha doğrusu, “Tavistok” və “Stenford” əla işlədilər. “Bitlz” isə sadəcə, “öz dostlarının azacıq köməkliyi ilə” (“with a little help from their friends”), proqramlaşdırılmış robot kimi reaksiya verirdi; “dostların azacıq köməyi”– bu, narkotiklərin qəbul edilməsi və “müsibət” vəziyyətə çatmağı ifadə edən kodlaşdırılmış sözlər idi. “Bitlz” gözə çarpan “yeni tip”– “Tavistok” jarqonunun daha bir ibarəsi oldu. “Yeni tip”, “Bitlz” öz stillərini (ekstravaqant geyim, saç düzümü və danışıq tərzi) yaratmamışdan bir qədər əvvəl meydana çıxmış və yaşlı nəslin hiddətinə səbəb olmuşdu– heyhat, elə bu da planlaşdırılırdı. Bu, Uillis Harmon, onun alim-sosioloqları və gen mühəndisliyi sahəsindən olan mütəxəssisləri tərəfindən hazırlanan, işə salınan “fraqmentləşmə- qeyri-adekvat adaptasiya” prosesinin bir hissəsi idi.
Cəmiyyətimizdə böyük əhali qruplarının beyninin effektli yuyulması işində həlledici rol mətbu və elektron kütləvi informasiya vasitələrinə məxsusdur. 1966-ci ildə kütləvi informasiya vasitələri Loc-Ancelesdə küçə müharibələrini şərh etməyə son qoyan kimi, küçə müharibələri də dayandı. KİV-in onlara diqqəti azaldıqca küçə bandaları dağılışmağa başlayır, sonra isə izsiz-soraqsız yox olurlar. 1966-cı ildə olduğu kimi, problem sadəcə olaraq “tükəndi”. Küçə bandaları cəmiyyətdə qeyri-sabitlik və təhlükə mühitinin yaradılması üzrə öz vəzifələrini yerinə yetirdilər. Eynilə belə bir ssenari “rok” musiqini də gözləyir. Kütləvi informasiya vasitələrinin diqqətindən məhrum ediləndən sonra o dinməzcə tarixdə öz yerini tutacaq.
“Bitlz” qrupunun ardınca- yeri gəlmişkən, onları bir yerə “Tavistok İnstitutu” toplamışdı– başqa “Made in England” rok qrupları da gəlmişdi. “Bitlz” ilə bağlı halda olduğu kimi, onlar üçün də kult səciyyəli “lirikanın” hamısını Teo Adorno yazır və “musiqini” də tam şəkildə özü bəstələyirdi. Dırnaq arasında verdiyim bu gözəl sözləri “bitlomaniya” kontekstində istifadə etmək mənə xoş deyil; bu mənə donuzcasına şəfqətdən çabalayan iki homoseksualist arasında çirkin kontakta münasibətdə yanlış olaraq istifadə olunan “sevgili” sözünü xatırladır. “Rok”u musiqi adlandıranda musiqi necə təhqir olunursa, “rok-lirika” da dil üçün o cür təhqirdir.
“Tavistok” və “Stenford” bunun ardınca Komitet 300-ün onlara sifariş etdiyi işin ikinci fazasını həyata keçirməyə girşdi. Yeni faza Amerikada sosial dəyişiklikləri daha da qızışdırdı. Amerika səhnəsində “Bitlz” hansı sürətlə peyda oldusa, həmin sürətlə də “puç olmuş nəsil” (“beat generation”)– bunlar kodlaşdırılmış sözlərdir, təyinatı ictimai qrupları bölmək və xüsusiləşdirməkdən ibarətdir– meydana çıxdı. KİV indi də diqqətini “puç olmuş nəsil” üzərində fokuslaşdırdı. “Tavistok” əsilli yeni sözlər sanki özbaşına peyda olmuşdu: “bitniklər”, “hippi”, “çiçəklərin övladları”– bu sözlər Amerikanın dilinə möhkəm daxil oldu. “Cəmiyyətdən qopmaq” (və ya fərqlənmək- “drop out”), çirkli cins geyinmək və uzun kirli saçlar populyar oldu. “Puç olmuş nəslin” nümayəndələri özlərini qalan bütün Amerikadan qopartdı. Onlar da, özlərindən daha təmizkar olan “Bitlz” kimi, pis reputasiya qazandılar.
Yeni yaradılan sosial qrup və onun “həyat tərzi” milyonlarla amerikalını öz kultuna çəkdi. Amerikanın gəncləri heç özləri də bunu dərk etmədən radikal inqilaba məruz edildikləri vaxt, böhranın mənbəyini müəyyən etmək imkanı olmayan və deməli, böhranın hər cür narkotiklər, marixuana, bir müddət sonra isə lizergin kislotası kimi təzahürlərinə qeyri-adekvat reaksiya verən yaşlı nəsil acizanə onun yanında idi. İsveçrənin SANDOZ farmasevtik kompaniyasının onlara bəxş etdiyi LSD– kompaniyanın kimyaçılarından biri, Albert Hoffmanın erqotaminin sintezini kəşf etməsi nəticəsində alınan, şüuru dəyişdirən ən güclü narkotiklərdən biri– “olmazın dərəcədə vaxtında” meydana çıxdı. Komitet 300 bu layihəni öz banklarından biri– S.C.Warburg vasitəsilə maliyyələşdirirdi, Amerikaya isə narkotiki filosof Oldos Haksli gətirdi.
Yeni “möcüzə-narkotikanı” Birləşmiş Ştatların bütün ərazisindəki kolleclərdə və “rok” konsertlərdə “sınaq” bağlamalarında sürətlə pulsuz paylamağa başladılar, bunun nəticəsində məhz LSD narkotiklərin geniş yayılmasının katalizatoru oldu. Burada dərhal inadkar sual meydana çıxır: bəs, “Narkotiklərlə Mübarizə İdarəsi” (NMİ) bu vaxt nə ilə məşğul idi? Heç bir mübahisə doğurmayan dolayısı dəlilər var ki, onlar NMİ-nin nə baş verdiyindən xəbərdar olduğunu, lakin ona qarışmamağın əmr edildiyini sübut edir.
Britaniyalı “rok-qruplar” ABŞ-a get-gedə daha çox gəldikcə, rok konsertlər amerikalı gənclərin gündəlik həyatının vacib elementinə çevrilməyə başladı. Bu “konsertlərlə” tandemdə gənclərin narkotika istifadə etməsi də proporsional surətdə artırdı. Ağır zərb sədalarının iblisanə hay-küyü dinləyicilərin şüurunu elə hala qədər kütləşdirirdi ki, onların istənilən birini yeni narkotikanın dadına baxmağa asanlıqla razı salmaq olardı– yalnız bunu əsas gətirmək kifayət olardı ki, “hamı bunu edir”. Əhatə edən həmyaşıdların nümunəsi– bu, çox güclü silahdır! “Yeni mədəniyyətin” işıqlandırılması üçün kütləvi informasiya vasitələrində maksimal dərəcədə mümkün olan geniş yer alındı, özü də sui-qəsdçilər buna heç bir sent də xərcləmədi.
Vətəndaş liderlərin və kilsə xadimlərin bir çoxunun yeni kultla bağlı güclü gileyi onun NƏTİCƏLƏRİNƏ qarşı yönəlmişdi, SƏBƏBLƏRİNƏ qarşı yox. Rok-kultun tənqidçiləri “quru qanun” dövründə edilən eyni səhvlərə yol vermişdi: onlar hüquq-mühafizə orqanlarını, müəllimləri, valideynləri– kimi gəldi tənqid edirdilər, bircə sui-qəsdçiləri yox.
Bütün Amerikada ən murdar narkotika əclaflarından biri Alan Ginzberqdir. Bu Ginzberq bir sent belə xərcləmədən LSD-ni bütün Amerikaya reklam etdi, hərçənd adi şəraitdə televiziyada belə bir reklam milyonlarla dollara başa gələrdi. Narkotiklərin və ilk növbədə də LSD-nin bu havayı reklamı öz pik həddinə altmışıncı illərin sonlarında, KİV-in tamamilə könüllü dəstəyi sayəsində çatdı. Ginzberqin kütləvi reklam kampaniyasının effekti çox dəhşətli idi; Amerika ictimaiyyəti eyni vaxtda bütöv bir sıra “gələcək mədəni şoka” məruz qaldı.
Uçqunabənzər informasiya selinə düşən və həddən ziyadə stimullaşdırmanın (bir daha təkrar etmək istəyirəm ki, bu, “Tavistok”un praktiki vəsaitlərindən əxz edilən “Tavistok” jarqonudur) təsirinə məruz qalan insanlığı bu sel öz ağuşuna aldı. Müəyyən kritik həddə çatandan sonra isə həmin informasiya fövqəldozasını həzm etmək iqtidarında olmayan şüurlar sadəcə, apatiyaya qərq olmağa başladı– yəni, “dərin hərtərəfli sirayət” geniş insan kütlələrini bezdirdi (xirtdəklədi). Ginsberq şair adına iddia edirdi, lakin şair olmağa çalışanların heç biri ondan böyük cəfəngiyyat yazmayıb və çərənləməyib! Ginzberqin qarşısına qoyulan vəzifənin poeziyaya demək olar heç bir aidiyyatı yox idi– onun vəzifəsi əhalinin hədəfə alınan qrupuna yeni submədəniyyəti sırımaq idi.
Ginzberqə köməkçi kimi Norman Meyleri qoşdular. Norman Meyler vaxtını mütəmadi olaraq dəlixanalarda keçirən yazıçılar sortuna aid olan qələm sahibi idi. Meyler Hollivudun solbaz yığıncağının sevimlisi idi və buna görə də onun Ginzberq üçün maksimum televiziya vaxtı almaq sarıdan problemi yox idi. Təbii ki, Meyler zahirən xoşniyyətli bəhanəyə istinad etməli idi– Ginzberqin əsl niyyətini açıq-açığına heç o da təbliğ edə bilməzdi. Buna görə də belə bir manevr həyata keçirilmişdi: Meyler kamera qarşısında Ginzberqlə poeziya və ədəbiyyat haqqında “ciddi” söhbətlər aparırdı.
Rok-qrupların və konsert prodüsserlərinin hamısı Ginzberqdən nümunə götürərək, geniş və havayı televiziya reklamı almaq üçün bu metoddan istifadə etməyə başladı. Bu soxulcanabənzər varlıqlara, onların özlərindən də çirkin əsərlərinə və rəzil ideyalarına havayı efir vaxtı vermək lazım gələndə elektron informasiya vasıtələrinin maqnatları böyük səxavət nümayiş etdirirdilər. Bu eybəcər çirkindilli “albomların” reklamı, mətbu və elektron kütləvi informasiya vasitələrinin səxavətli köməyi olmadan narkotiklərlə ticarət altmışıncı illərin sonları, yetmişinci illərin əvvəllərində olduğu kimi belə sürətlə yayılmaz, çox guman ki bir neçə yerli əhəmiyyətli xırda rayonla məhdudlaşmış olardı.
Ginzberqə bütün ölkəyə translyasiya edilən bir neçə televerilişdə çıxış etmək müəssər oldu. O, bu verilişlərdə incəsənət və musiqi aləmində inkişaf etməkdə olan “yeni ideyalar”, “yeni mədəniyyət” pərdəsi arxasında LSD və marixuananın üstünlüklərini vəsf edirdi. Ginzberqin pərəstişkarları elektron kütləvi informasiya vasitələrindən geri qalmayaraq, Amerikanın bütün ən iri qəzet və jurnallarının “İncəsənət” və “Kübar həyatı” sütunlarında “bu parlaq insan” haqqında qızğın məqalələr yazırdılar. “Dolça Sui-qəsdi”, NATO və “Roma Klubu”ndan olan ilhamvericilərinin heç bir qəpik də xərcləmədikləri belə geniş reklam kampaniyası qəzet, radio və televiziya tarixində indiyədək hələ olmamışdı. Bu, LSD-nin, yalnız azacıq “incəsənət” və “mədəniyyət” pərdəsi ilə örtülmüş, tamamilə pulsuz reklamı idi.
Комментариев нет:
Отправить комментарий