Böyük şəhərin kənarında yerləşən və özünə yaraşmayan kiçik,
basırıq vağzalında hay-küydən qulaq tutulurdu. Küçənin ortasında sıra ilə
düzülüb müştəri çağıran sürücülər həyasızlıqla yoldan ötənlərin qarşısını kəsir,
dil boğaza qoymadan onları haraylayırdılar.
Üz-gözünü tük basmış, sifətindən laqeydlik və yorğunluq yağan sürücü bir anın içindəcə dirçəldi, müştərilərinin qabağına yeridi:
Küçənin ortasındakı yoldaşlarından bir qədər aralıda
dayanmış, maşınına söykənərək hərdənbir müştəri haraylayan sürücüyə birdən-birə
iki nəfər yaxınlaşdı və bu sürücü üçün bir qədər gözlənilməz, eyni zamanda, göydəndüşmə
oldu.
Yaxınlaşanlardan biri 30-35 yaşlarında qadındı, bahalı
olmasa da, əyninə son dəbə uyğun paltar geyinmişdi, saçlarının rəngi paltarının
rənginə uyğun idi. İncə mütənasib bədəni vardı ki, bu da qadını yaşından xeyli
cavan göstərirdi. Qadının bir əlində üstü incə naxışlı əl sumkası, o biri əlində
xeyi ağır olduğu kənardan hiss olunan iri yol çantası vardı.
O biri sərnişin üz-gözündən sevinc və gəncliyə xas ərköyünlük
yağan, idmançıbədənli, yaraşıqlı oğlandı. Yəqin ki, yaşı 25-dən çox olmazdı.
Oğlanın da əlində yolçu olduğunu uzaqdan bəlli edən yük çantası vardı.
Üz-gözünü tük basmış, sifətindən laqeydlik və yorğunluq yağan sürücü bir anın içindəcə dirçəldi, müştərilərinin qabağına yeridi:
– Hara gedirsiniz?
Sual hər ikisinə aid
idi və qadın da, oğlan da demək olar ki, eyni anda xorla cavab verdilər:
– Çinarlıya.
Verilən cavab hər
üçünü qane etdi, üçünün də üzünə eyni anda təbəssüm qondu.
Sürücü maşının yük yerini açdı. Oğlan cəld hərəkətlə
çantasını yük yerinə qoydu, sonra bir söz demədən qadının əlindən sumkanı
götürüb yük yerinə yerləşdirdi.
Təşəkkür etməyə imkan tapmamış qadın oğlan tərəfindən nəzakətlə
maşına ötürüldü:
– Çox sağ olun.
Qadının minnətdarlığını oğlan eşitmədi. O, sürücüyə
qoşularaq başqa bir müştəri axtarır, hərdənbir şən səslə nə isə danışır, hündürdən
gülürdü. Əhvalının əla olduğu uzaqdan bilinirdi.
“Cavandır, həm də yaraşıqlı və özünə inamlıdır, yəqin ki, öz
yaşıdı olan qızların çoxu ölür bundan ötrü”. Qadın maşının pəncərəsindən oğlanı
süzdü, sonra maşının salonundakı kiçik güzgüdə laqeydliklə özünə baxdı, oğurluq
edirmiş kimi, o tərəf bu tərəfə boylanaraq üz-gözünü yüngülcə bəzədi. Maşının
oturacağına söykənib gözlərini yumdu. “Bu son fəsli də bitirə bilsəydim əla
olardı, daha bir də qayıtmazdım əvvəlki fəsillərə”. Qadın yarımçıq qalmış
romanını düşündü və birdən-birə bərk darıxdı.
– Gedək, deyəsən, bu gün o tərəfə gedən olmayacaq. Nəhayət
ki, sürücü təəssüf qarışıq səslə qərarını verdi.
– Fikir çəkmə, pulunu ödəyərik.
Oğlan özündən razı
halda qabaqda, sürücünün yanında əyləşdi.
Maşın şəhərin
haylı-küylü, basırıq küçələrindən çıxıb rahat və geniş asfalt yola düzəldi.
– Çinarlıda kimlərdəsiniz?
Oğlan çəpəki güzgüdən qadını süzdü.
– Tanımazsan, mən çoxdan o tərəflərdə yaşamıram.
Sonra qadın günahkar kimi nəzakətlə gülümsünərək əlavə etdi:
– Heç özüm də orada çoxunu tanımıram.
Əslində, oğlan o qəsəbəyə yaxın başqa qəsəbədə yaşayırdı və
onsuz da orada heç kimi tanımırdı.
Oğlan yanpörtü əyləşib qadını süzdü: “Pis deyil, o qədər
cavan olmasa da, cazibəlidir”.
– Nədənsə, gözəl qadınlar həmişə şəhərin mərkəzində
yaşamağa üstünlük verirlər.
Oğlan söhbətə körpü atmağa çalışdı.
Maşının qarşısına çıxan böyük yük maşını qəfildən yolun
ortasına çıxdı, sürücü güclə əyləci basdı, maşın ləngər vurub yenidən yoluna
davam etdi.
– Bilirsən, mən uşaq vaxtdan uzaqlarda, böyük şəhərlərdə
yaşamağı arzulamışam. Həmişə fikirləşmişəm ki, nə vaxtsa çox böyük, tanınmış
adam olacağam, lap elə dahi yazıçı. Neçə ildir, böyük bir roman başlamışam,
ancaq heç cürə tamamlaya bilmirəm, yarımçıqdır ki, yarımçıq, mənim öz həyatım
kimi. Hər dəfə də son fəsildə ilişirəm. Təsəvvür elə ki, həmişə son fəsil
ürəyimə yatmır və adətim üzrə son fəslə görə bütün əsəri dəyişməli oluram.
Qadın təəssüflə ah çəkdi və üzünə qüssə qondu. O, həmişə
romanı haqqında danışanda kədərlənir, əhvalı korlanırdı.
Oğlan yüngülcə köks ötürərək siqaret yandırdı, gözünü yolun
kənarı ilə uzanan düzənliyə zilləyərək siqareti sümürdü.
“Siqaret çəkmək çox
yaraşır, yəqin özü də bilir bunu”. Qadının baxışları güzgüdə oğlanın baxışlarıyla
rastlaşdı, dərhal gözlərini yayındırdı.
“Gözəl qadındır, bununla əylənmək, lap elə bir müddət
dostluq etmək pis olmazdı”.
Bütün bunların sürücüyə dəxli yox idi. O, diqqətlə yolu izləyirdi.
– Bəlkə də bu sənə gülməli görünür, amma mən romanda
yaşadığım həyatı əks etdirmək istəyirəm, öz həyatımı – qadın dilləndi.
Oğlan maraq və acgözlüklə onu süzdü.
Qadın nədənsə oğlanı nağıl qəhrəmanlarından hansınasa bənzətdi,
xatırlaya bilmədi, amma lap dəqiqi öz qəhrəmanı deyildi.
“Başlandı... yerə düşən kimi təklif edəcək, bir bəhanə
tapıb uzaqlaşmaq gərəkdir, elə etmək lazımdır ki, xətrinə də dəyməsin. Birdən
bacarmasam, çox israr etsə... yox, nə mənası var ki, onsuz da hər şey yarımçıq
qalacaq. Yarımçıq heç nə istəmirəm, mənə həyat bütöv lazımdır. Həm də romanımı tamamlamaq
üçün lazımdır”. Qadına elə gəlirdi ki, romanına öz həyatını köçürür və birdəfəlik
beyninə həkk etmişdir ki, romanın son səhifəsi bitkin və mənalı olmalıdır.
Maşın adamsızlığı və kasıblığı ilə uzaqdan seçilən kafenin
qarşısında dayandı. Xirda daşların üstündə mürgüləyən it kənara sıçradı.
Ağ xalat geyinmiş ofisant oğlan gözə göründü və dərhal yox
oldu. Sürücü maşından düşən kimi tələsik addımlarla kafenin dalında gözdən
itdi. Qadınla oğlan üzbəüz qaldılar.
Oğlan gülümsünərək qadının əlindən yapışdı, onu kafenin kənarındakı
otu dizə qədər çıxmış bağa tərəf çəkdi.
Qadın müqavimət göstərdi, amma müqaviməti oğlanın əhəmiyyət
verəcəyi qədər güclü alınmadı.
Oğlan heç nəyə fikir vermədən qadını sinəsinə sıxdı. Kafenin
işçilərindən biri boğazını arıtladı, öskürməkdən daha çox yaxında olduğunu
hiss etdirdi. Hər ikisi başını qaldırdı. Sürücü üzü onlara tərəf əyləşib
çayını hörtüldədirdi. Həyətin ortasında dayanmış it qulağını şəkləyib onlara
baxırdı. Qadın oğlanı yüngülcə özündən kənara itələdi. Oğlan, sürücü və qadın
əyləşib birlikdə çay içdilər.
Yolun qalan hissəsi hamar deyildi və maşının qəsəbəyə
yaxınlaşdığı hiss olunurdu. Oğlan yolun kənarı ilə uzanan düzənliyi gözlərinə
yığaraq düşündü: “Düşəndə
telefonunu alaram. Sonra görüşərik, yəqin özünün də ürəyindəndir”.
Uzaqdan başı qırmızı örtüklü evləri
görcək o, şən səslə dilləndi:
– Mən çatdım.
Sonra oğlan qadına tərəf əyilərək gülümsündü:
Yəqin ki, görüşəcəyik.
Əlindəki telefon nömrəsi
yazılmış balaca kağız parçasını qadına uzatdı.
Maşın tərpənən kimi təkərlərin altından çıxan xəfif toz içəri
doldu. Oğlan maşından düşdükdən sonra qadının ürəyinə səbəbi özünə də məlum
olmayan xəfif bir qüssə qondu. Sonra fikirləşdi ki, şəhərə qayıdan kimi
romanını tamamlayacaq. Daha heç bir bəyənməmək filan olmayacaq. Bəsdir daha...
Hər şeyin bir sonu olmalıdır. Dərhal da hiss etdi ki, çox yorulub və taqətsizdir. Pəncərəni bir qədər aşağı endirərək
oğlanın verdiyi kağız parçasını cıraraq küləyin ağzına verdi.
Yolun kənarı ilə uzanan kolların üstü qara, qırmızı toz
basmış böyürtkənlərlə dolu idi. Görünür, bu il yay bu tərəflərdə həmişəkindən bir qədər tez başlamışdı.
Комментариев нет:
Отправить комментарий