Nurlan Quliyeva. Həqiqət özünü Elmdə tapdı

Həqiqət

Həqiqət həyat yollarda zamanını itirib uzaqdan işartı kimi görünən elm diyarına üz tutdu. İlk rastlaşdığı riyazi qanunauyğunluqlar oldu. O özünü elmdə tapacağına ümid edirdi. Elmsə ona həyatdakı rolunu anlatmağa çalışdı.
Elm yaranmanı p ilə işarə etdi. Həqiqət varolmanın   şəklində hissəsi oldu. Kəsrə uyğun ədəd isə    kimi ta-pıldı. Sonra yaşamın həyatın neçə faizini təşkil etdiyi müəyyənləşdirdi.
  yasamının   düsturu ilə he-sablandı.
Həqiqət həyatın əsasında dayanmaq istəyirdi. Onun hissəsi olduğuna kədərləndi.
Elm:
- Təmkinli ol, dostum! – dedi. – Həyatın işıqlı üzü, haqqın səsi sənsən!
- Təəssüf! Belə vəziyyətdə görünməyən üz, eşidilməyən səs ola bilərəm!
- Yox, məni sən yaşadırsan.– söyləyərək Elm nur saçdı. - Məndə yaşayırsan!
Həqiqət elmin dərin qatlarına baş vurdu. Hər addımında açıqlanmalı olan məhcullarla rastlaşdı. Anladı ki, elm dəryasıda üzmək də olar, itmək də.

Həqiqət Elmdə hissə göstərən ədədə uyğun kəsr olmasına kədərlənsə də qanunların-dürüstlüyün izahı olduğuna sevindi.
O,    hissəsinə uyğun qiyməti k olan elmi   düsturu ilə müəyyən etdi.   - i d olan elimin həyatiliyini isə
düsturu ilə hesabladı.
Beləliklə, həyatda itmiş Həqiqət özünü Elmdə tapdı. Uduzduğunu qəbul etməyərək yaşama da bir elm kimi baxdı.

Arzu

Nöqtə qələmdən süzülüb müstəvi üzərindəki nöqtələr çoxluğuna düşdü. O zirvəyə çatmaq arzusu ilə düz xətt boyunca irəlilədi. Lakin, xətt uzanaraq, müstəvi sonsuz genişlənərək nöqtənin istəyini əlçatmaz etdi.Nöqtə küskünləşib bir parçada var-gəl etdi.
 Az keçmiş nöqtə özündə güc tapıb:
 - Arzular sonda ölür!-dedi və müstəvidən qopub arzularının qanadlarında səmaya qalxdı.