20.08.2011

Zahir Əzəmət. Şeirlər

İndi işə gedəcəm
sən “zibili atmağı unutma” deyəcəksən
uşaq arxamca ağlayacaq
“ata” kəlməsi yapışacaq ətəklərimdən
qaçaraq atılacam küçəyə
amma unutmayacam zibili atmağı
on saat işləyəcəm
günəş batarkən dönəcəm evə
bir qucaq təbəssümlə
“sən zibili at” deyəcəksən
uçaq sarılacaq ayaqlarıma
birlikdə zibil atmağa gedəcəyik
zibilliyin üzərinə sallanan söyüd budaqlarına
barmağını uzadan körpə “gül” deyəcək
birdən gül qoxusu yayılacaq zibilliyə
sonra bütün şəhərə
sonra bütün məmləkətə
“ata” və “gül” kəlmələri
unutdurar günəşin yoxluğunu
***
Elə də pis deyil həyatımız
kirayə evimiz, sevimli arvadımız var
günəş gülümsəyərək toxunur pəncərəmizə
hərdən danışmağa, hərdən susmağa
hərdən gülməyə icazəmiz var
bizə seçim haqqı verilib!
hər zaman ölməyə icazəmiz var
***
Gəl unudaq hər şeyi
heç olmasa bir anlıq.
Hürkütməsin qəlbini
bu mənasız qaranlıq.
Unutdum, sən də unut
siyasi sözcükləri.
Sızlamasın qolunda
polis öpücükləri.
Xatırlama, sevgilim
harda doğulduğunu.
Unutdum, sən də unut
niyə boğulduğunu…

Комментариев нет:

Отправить комментарий