Sevin nənə, babam öldü!

Sevinc Pərvanə


Sevin nənə, sevin
babam öldü...
azadsan indi
amma baxıram
qandallar biləklərinə yerimiş
bədəninin əzası olmuşlar
açsan belə qopmazlar
uzun zaman ötmüş
ta altmış il
sən də ömrünü bitirmisən
sevinmə nənə, sevinmə...

heç bilmək istədinmi
necədi dadı dodaq boyasının,
ətri necədi?
baxdınmı güzgüdə
əndamının necə göründüyünə
ərinin gözlərini necə oxşadığına
yoxsa körpə qızım kimi sən də
çılpaq bədənindən qorxmusan həmişə?
üşütməsin deyə bükülən ayaqları açığa çıxanda
qorxudan bağırırdı uşaqcığaz...
“doğduğum uşaqların taleyi necə olacaq”
-deyə sordunmu bir dəfə
kötəkləyərək sevən ərinə
doğmaq üçün medal verən
hökumətə?
yox,
sevinmə nənə, sevinmə...

sənin qızların dikdaban geydilər
azacıq boyları artdı sadəcə
ərləriylə uzlaşdı boyları.
dodaq boyası sürdülər
kirşan yaxdılar
gözlərinə qaralar çəkdilər
ərlərindən yedikləri kötəyi gizləsinlər deyə
heç nə dəyişmədi ki...
sevinmə nənə, sevinmə...


daha sənə qışqırmayacaq
acıqlanmayacaqlar
nə kötək, nə danlaq
izin almadan gedəcəksən
oğlunun, qızının evinə
sevin nənə,
babam öldü!

babamın adı nə idi, bilirdinmi?
ya sənin adını bilirdimi o?
gözümü açandan sən onu “ədə”
o, səni “az” deyə çağırıb...
daha qarğış eləmə
nə də goruna söymə
olan oldu, nənə
keçən keçdi.