Fikrət Qoca - Kədərlə boylanma

İNSAN

Gecənin bəzəyi layla səsidi, 
Gündüzü bəzəyir şirin nəğmələr.
İnsan bu dünyanın möcüzəsidi
İstəsə ağlayar, istəsə gülər.
Həyatı gah muğam, gah da cəngidi, 
Amma dinləyəsən, yada salasan.
İnsan canlıların ən qəşəngidi,
Qoysan yaşaya, ləzzət alasan.
Zülmətin ən qatı burulğanında
Səsi bir səhranın günəşi olur.
İnsan elə şeydi lap son anında 
Bir dodaq qaçımı gülüşü olur.
Əli əl tutmağa yaranıb onun,
Gözü gözəlliyin qədrini bilir.
Odur ki, dünyada insan yolunun
Yolçusu olmağa insanlar gəlir.

GÖZƏL ALƏM

Bu gözəl dünyaya, gözəl aləmə
Kədərlə boylanma, kədərlə baxma.
Gözlərim, dünyanı boyama qəmə,
Payız sularıtək kədərli axma.
Xəzəllər saralmış arzular deyil,
Yarpaqlar öləndə gözəl olur ki,
Gözəl qarşılansın yenə gələn il.
Bir cür gözəl olur, həm qürub, həm dan,
Günəş də dünyadan gözəl gedir ki,
Görənlər bezməsin gözəl dünyadan .
İnsan tək yaşasaq dünyada əgər,
Bir ömür insanın gen-bol bəsidir.
Böyüklər dünyaya “gözəlsən“ deyər,
Kədər acizlərin bəhanəsidir!