Dilqəm Əhməd, yeni şeirlər

Azad qadın

Azad qadın heykəlinin yanında
Gecənin alacaqaranlığında
Bir qadın cəsədi, bir qanlı bıçaq
Bir bitmiş həyat, bir təmizlənmiş “namus…”
Sus! Daha on iki yaşında ikən
Atdınız onu sonlandırdığınız yaşamı ilə birlikdə
Birinin ocağına, birinin qucağına…
Sus! Daha məktəb yaşındaydı
Gələcəyi ümidlərlə dolu bir sevincdəydi
Atdınız onu, birinin ocağına, birinin qucağına…
Atdınız onu bitməz bir zülmün pəncəsinə
Soldu ümidləri, kim bilir satdınız nəsinə
İndi soyuq bir bıçağın, qatilin səsinə
Susmayın qulaq asın…
Öldürdüyünüz, evdən qaçan fahişə deyil
Ümidlərini soldurduğunuz bir məktəblidir
Atdınız ocağın pəncərəsi şüşə deyil
Dəmirlə hörülmüş bir səddir.
Öldürdüyünüz təkcə bir insan deyil
Azad bir qadının etirazıdır
Siz zatən bir ölüsünüz
Bu qanlı bıçaq, bu soyuq cəsəd
Buraxdığınız mirasınızdır.

Sürgün

Qaralır göy üzü…

Günəş sürgünə gedir

Aparır özü ilə

Bir filosofun dediklərini

Günəşin altında deyilən bütün sözü

Aparır özü ilə sürgünə

Daha sözsüz qalacaq göy üzü

Yenidən başlayacaq

Qaranlıq mağaralar

Aclıq, soyuqluq

Şiddətli rüzgarlar

Öləcək iri heyvanlar…

Aclığın təsviri hopacaq mağaralara

Gedən günəşin arxasınca himnlər qoşulacaq.

Günəşə qovuşmanın yolu

Ancaq öldükdən sonra olacaq.

Bu inancla yaşayacaq insanlar

Gedən günəşə bağlayacaq ümidlərini

İnanclar yaranacaq, Günəş Allah olacaq.