Ziba Xəlil, şeirlər

Sevgilim,

                 yaş günüm oldu

sən gəlmədin-

                          payız gəldi.

Sevdiyin qönçə dodağı

sən öpmədin-

                         çiskin öpdü.

«Canın mənimdir» deyərdin.

«Canın bəsimdir» deyərdin.

Qısqandığın o canımı

duman qucdu-

                          sən qucmadın.

Bədənimi ürpədərdi

«Səni sevirəm,

        Səni sevirəm» pıçıldamağın.  

Ruhumu da

                     tək qoymadı

göy gurladı «Varam!»- dedi.

Saçlarımı qarışdıran

küləyi də qıqanardın

Külək toxundu telimə həzin-həzin,

xəfifcə

tüklərim biz-biz oldu

                   bütün vücudum

                                           titrədi.

Həzz aldım

                    səndən uzaqda

həzz aldım

                    səndən gizlicə,

bağışla məni, əzizim!

Təbiət oldu sevgilim-

                                  bağışla,

dözə bilmədim

sənə xəyanət elədim…

***

Mənim hər şeyimi aldın

Əvəzində sevgi verdin yarımçıq

Mənim canımı, ruhumu bütöv aldın

Canını da, ruhunu da təqdim etdin

yarımçıq

Mənim hər şeyimi aldın!

evimi, işimi, nəslimi.

Sən aldın- mən verdim.

Qurban etdim sənin bir telinə.

Əvəzində nələrsə verdin mənə,

hamısı da yarımçıq.

Mənim hər şeyimi aldın,

bir şeydən başqa-

içimdəki Allah verən istedaddan,

                        yazmaq həvəsindən,

hisslərimi

sözə, qafiyəyə, şeirə çevirməkdən

başqa…