Rövşən Yerfi
Bu günlərdə
internetdə Rusiyaya məxsus şəbəkələrin
birində bizim cavanlarla ermənilərin həmişə baş verən bir mübahisəsinə
rast gəldim. Təbii ki, ehtiraslar coşur, mübahisə bəzən
təhqirə də keçirdi. Buna artıq öyrəşmişik.
Mənim xoşlanmadığım cəhət isə rus familyalı şəxslərin
söhbətə qarışıb
bizləri qınamaları idi: qonşu ola-ola
bir-birini qırırsınız, məğlubiyyətinizin yanğısından nə
etdiyinizi bilmirsiniz, və sair...
Bəlkə o rus familyaları altında gizlənənlər də ermənilər idi, bu başqa söhbətin mövzusudur. Gəl ki, 1813-cü il Türkmənçay müqaviləsindən sonra erməniləri bizim qanımıza susadan, onların bütün qələbələrini təmin edən, forpost dövlət yaradan siz ruslar, Rusiya dövləti deyilmi? Bax bunu kimsə xatırlatmadı. İki tərəf söyüşdü, onlar isə əlaltılarının tərəfini atmayaraq bizə ağıl verdilər. 1988-ci ildən hal-hazıradək Mockvanın yürütdüyü siyasətin kiçik forması özlərinin sosial şəbəkəsində bir daha təkrarlandı.
Acınacaqlısı odur ki,
biz təkcə virtual aləmdə
yox, real həyatda da beləyik. Doğrunu deməyə tərəddüd
edirik. Xalq məsəlində deyilən sayaq, eşşəyə
gücümüzün çatmadığını görüb elə, hey palanı döyəcləyirik.
Sovet dövründə imperiya sahibləri
bizi yetmiş il riyakarlığa alışdırdılar. Böyük qardaş oldular, işğal
olunmağımızı bayram etdirdilər. Daş atıb başımızı tutduq ki, xoşbəxliyimiz
Rusiya ilə əbədi birlikdədir. O birlik ki,
çıxarılan neftin doxsan üç faizi əlimizdən alınırdı. Həqiqətə
göz yumub susurduq. Qorxumuzdan. Həmin qorxu bu gün də
qanımızdadır, çıxarda bilmirik. Bilə-bilə başımıza gələn
faciələrin, məğlubiyyətlərin ssenarisini yazan kimlərdir, yenə
riyakarlıq edirik. Tarix boyu erməni tək gücünə nə
vaxt bizə qalib gəlib, ya üstün olub? Yalnız ruslar Qafqazı
işğal edəndən sonra. Erməninin ağıllanmasını
gözləmək xülyadır. Axı, ona imkan verən
olsun ki, o da özbaşı ilə düşünsün. Bizə
Rusiyanın ağıllanmasını gözləmək qalır. Onda belə
çıxır ki, riyakarlığımızı – həqiqətə göz yummağımızı hələ
uzun illər davam etdirməliyik.
Daha bəsdi,
hər şeyin öz adı ilə çağırmağın vaxtı çoxdan yetişib. Dövlətimizin
siyasətdə yüz ölçüb bir biçdiyini başa
düşdük. Bəs sadə xalq, onun ziyalıları? Mətbuatda
sozünün dəyəri olan, xalqın ictimai şüuruna təsir
edə bilən, adlarını ziyalı qoyanlarımız adətləri üzrə yuxarıdan göstəriş
gəlməsinimi gözləyirlər?
Vicdan, əqidə də fərmanlamı idarə
olunur?
Müxalifətdə
olan və ya hökumət işindən təqaüdə çıxan barmaqla sayılacaq tanınmışlardan başqa çoxluq Qaraabağ barədə
danışanda özünü sadəlövh kimi göstərməkdən əl
çəkmir, erməninin ipə-sapa yatmamasının
günahını gah ingilisdə, gah da fransızda axtarır. Böyük
qazax yazışısı Oljas Süleymenovun “Qarabağı Rusiya işğal edib” deməsi
də bizi cəsarətləndirmədi...
Yetər...Torpağımızı
geri qaytara bilmirik, heç olmasa gələcəkdə dönüb geriyə baxanda
qorxaqlığımız, riyakarlığımız üçün də xəcalət
çəkməyək...
Комментариев нет:
Отправить комментарий