Ziba Xəlil
Köhnə
dostlarımı xatırlamıram.
Bəlkə
də heç dostum olmayıb mənim.
Hər kəs tanış idi, salam və sağ ol.
Niyə mənasızdı
idi heç anlamıram.
Heç kimi sevmirdim , yoxdu sevənim.
Məktəb illərindən
gozəl bir şey yox.
Hərdən yada salıb xatırlayası.
Məzəli, qəribə, olay
hadisə.
Ya tarixə düşən
eşq hekayəsi.
Nədəndi
bilmirəm, müəllimlərim.
Özlərini bizə
sevdirmədilər.
Bizi etkiləyən dərs demədilər.
Sinif
yoldaşlarım özündən razı.
Bir az dəliydilər, bir az da lovğa.
Bir-birlərini heç
sevməzdilər.
Dərs başlayan
ki, başlardı dava.
Özündən kasıbı heç saymazdılar.
Bir az çılğındılar, bir az da yava.
Hamı kövrəkliklə xatırlayanda
Əvəzsiz, qayıtmaz məktəb illərin.
Mən dəyərli heç
nə xatırlamıram.
Təkcə yada düşür, Zoya müəllimin.
Həzincə dediyi
rus şeirləri.
“Я помню чудное мгновение.
Передо мной явилас ты...”
Köklənərdik o an şeirlər üstə.
Puşkin, Lermantov da
bizə yaxındı.
“ A məktəb illəri, məktəb illəri.”
Bəs niyə yadıma düşmürsünüz siz?!
Ədəbiyyatı belə
məktəbdə deyil.
Evdə sevdirmişdi mənə bacım Gül.
Dost adlı biriləri son zəng çalınca,
Ərə yollandılar ünsiyyət bitdi.
Bilmirəm məktəbdi, yoxsa oyuncaq.
Sındı, əlimizdə qaldı tikəsi.
Sanki külək
idi, on il boyunca.
Əsdi, coşdu, uçdu, sovruldu getdi.
Mən də başqaları kimi kövrələm, dolam.
Xatirə danışam uşaqlarıma.
Məktəb nə olduğun mən başa salam.
Bəlkə də beynimə axtarış verim.
Öyrənim nə itib, nə qaldığını.
Nələrin öldüyün, yoxa çıxdığın.
Nələrin, nələrin
yaşadığını.
Yaddaşdan silinən sinif qızların
Gizlicə dediyi
kiçik sirlərdi.
Yadımda qalansa bu günə kimi.
Yenə də, yenə də o şeirlərdi.
Məktəb dostlarımı xatırlamıram.
Bəlkə də heç dostum olmayb mənim.
Sinif
yoldaşlarım bəs necə oldu?!
A, məktəb illəri, məktəb illləri...
Комментариев нет:
Отправить комментарий