Necə ki, insan ətiylə qidalanır ümidlər...

Etimad Başkeçid

NECƏ Kİ…

necə ki, insan ətiylə qidalanır ümidlər,

gorükməz od misalı can evində.

necə ki, birər səni tərk etdilər

adsız bir köşədə,

meyxana dibində.

necə ki, ayağı çidarlı atın

astarında özğə bir at cıdırır.

necə ki, tamu tarlasıdır həyatın-

hər nə əksən təkrar zəqqum bitirir.

elə də yazdıqların, pozduqların.

bir ümid,

bir dost kimi,

qardaş kimi,

astar üzündəki sən, tamu tarlası təkin,

yazıb pozduqların, pozub yazdıqların.

necə ki, çarmıxa çəkdilər İsanı

sırtına yükləndiyi xaçın üstə,

bir-bir hamını hesaba çəkəcəklər

yazdıqlarının, pozduqlarının üstə.

necə ki, insan ətiylə qidalanır ümidlər,

görükməz od misalı can evində,

necə ki, birər səni tərk etdilər

adsız bir köşədə,

meyxana dibində…

MƏJAZLAR

dost ordusumu, düşmanmı –

hər baxdığın yerdə

bozqırlara səpələnmiş intəhasızlıq,

eynən bir cocuq misalı ölümsüz,

cocuq dilimin ucundakı söz misalı.

söz bir arı misalı, gen dünyaya  inad,

bircə yol sancmağı üstlər yaşamaqdan.

azmı duydyq bu öfkəli  vızıltıları

arı yeşiyi misalı açılan hər kitabdan.

kitabsa…

evi tikilsin kitabın,

neçə adla, ayamayla çağrılarmış.

nəymiş kitab-

qoca şəhvət zor gələndə gözlərdən oğurlanıb

üzünü köçürtdüyün yüngül əxlaqlı qadın.

dost ordusumu, düşmanmı,

hər baxdığın yerdə!

bozqırlara səpələnmiş intəhasızlıq,

eynən bir cocuq misalı ölümsüz,

cocuq dilimin ucundakı söz misalı…

VAQEƏ                        

yenə də heç şey oxuya bilmirsən, gördün ki,

axşamın birrəngli, birmənalı üzündən

və kirimişcə (hətta bir qədər mütiliklə deyərdim),

cismini yatağına uzadırsan-

 onsuz da bu ömrü yaşayıb tükətmək mümkün deyil,

başına belə sovursan).

fikirləşirsən ki, nolar, ölümlük ha deyil,

axı sən heç kəsə yenilməmisən, sadəcə yorulmusan,

uzanırsan, çarpayının baş tərəfi qəbir daşı kimi

üstündə dikəlir

və bu mənzərə yeni bir koordinat  əmələ gətirir.

bir azdan gözlərin qapanır,

qulaqların eşitməkdən qalır,

bir canlı kimi bütün imtiyazların alınır,

və yox edilirsən dünyadan ansızın,

Yox və Var arasında aralıq atı kimi

(səndən nəm - nişan adına)

yalnızca nəfəsin qalır.

səhər-səhər obaşdan göz qapaqlarını

aralayır mələklər: ölümün ertələndi, dur!

və budur, dünən sənin qeyb olduğun yerdən

bir başqası durur.