Acığa iş

Akif Abbasov

Dəmiroğlu özünü təmkinli aparırdı. Təcrü­bə­sin­dən bilirdi ki, ayı nə qədər tələssə də, armud vax­tında yetişir.  Odur ki, ehtiyatlı hərəkət edirdi. Hərdən bir za­manlar başladığı söhbətə qayıdır, fəqət ürəkaçan  cavab ala bilmirdi. Pərvin elə ilk söhbətində ona demişdi: “Səninçin ayıb deyil, mən ərli qadınam”.

Pərvinin ailəsi, bir oğlu, bir qızı vardı. Qızı ali məktəbdə, oğlu on birinci sinifdə oxuyurdu. Övladlarını  varlığı qədər sevirdi. Dəmiroğlu Pərvini görən gündən ona vurulmuşdu. Qadın ərdə olmasaydı, ola bilsin, onunla evlənərdi. Kim bilir, bəlkə də bu vurğunluq bir ehtirasa, ötəri hissə bağlı  idi, həsrətlə gözlənilən yaxınlıq onu ara­dan qaldıracaqdı. Hər halda həqiqəti  Dəmiroğlu özü yax­şı bilirdi.

O, çoxlarının ağlını başından alan Pərvinə baxa-baxa, onun gözəlliyi qarşısında əriyə-əriyə, ah-uf edə-edə dözür, hisslərini büruzə vermirdi. Son zamanlar Pərvin çox fikirli, qayğılı və dalğın görünürdü. Hətta Dəmiroğlu arada onu gözüyaşlı görmüş və başa düşmüşdü ki, ailə­sində işlər nəsə qaydasında deyil, bir narahatçılıq yaşanır. Dəmiroğlu qibtə və pərəstiş etdiyi gözəlliyə kölgə düş­düyünü görüb varından yox olurdu.

Axır ki, bunun səbəbini öyrəndi.

Son zamanlar Nərimanla Pərvinin münasibətləri pis­ləşmişdi. Nəriman evə xeyli gec, özü də çox zaman sər­xoş  halda gəlir, ağzından çıxanı Pərvinə deyirdi.

İndi Dəmiroğlu yaranmış vəziyyətdən yararlanmaq istəyirdi. Onun yatmış, cilovlanmış hissləri  dilə gəlmişdi. Fəqət yenə ağır cavab alacağından qorxurdu.

Bir zaman Dəmiroğlu  Pərvini öz atmacaları ilə tən­gə gətirmişdi. Pərvin isə, onu eşitmək, onun hisslərinə cavab vermək  fikrindən uzaq idi. Hətta bir ara Pərvin  işdən çıxmaq istədi.  Dəmiroğlu özünü yığışdırdı, ona söz verdi. Yalvar-yaxar edib onu fikrindən daşındırdı.

Pərvin  sanki dəyişmişdi. Bir gün o, Dəmiroğlunun otağına girib:

– Bir işin yoxdursa, kafelərin birinə gedib nahar edək, – dedi.

Dəmiroğlu qulaqlarına inanmadı. Çaşqın halda:

– Nəəə? – deyə soruşdu.

Pərvin təkrar etdi. Dəmiroğlu günorta hara isə get­məyi planlaşdırmışdı. Fəqət Pərvinin təklifindən sonra nə billah elədisə, hara getməli olduğunu yadına sala bilmədi. Lap xatırlaya bilsəydi də, lap nazirin qəbuluna getməli olsaydı da, bu görüşlərlən imtina edər, Pərvinə qoşular, dünyanın o başına gedərdi. Bu günü illərlə arzulamışdı. Odur ki tez:

– Sən deyəndən sonra mənin nə işim ola bilər?! Mənimçin səninlə nahar etməkdən, birlikdə olmaqdan vacib heç nə ola bilməz, əzizim.

“Əzizim” kəlməsi çoxdan əzizlənməyən Pərvinin xoşuna gəldi.

Birlikdə “Ay-ulduz” kafesində nahar etdilər. Pər­vin də çaxır içdi ki, əhvalı yaxşılaşsın. Sevimli qadının əhvalının yaxşı olduğunu görən Dəmiroğlu çəkinə-çəkinə onu evinə dəvət etdi. Pərvini razı salacağına əmin deyildi. Fəqət gözlədiyinin əksinə olaraq, Pərvin onun təklifini qəbul etdi.

Nəriman ezamiyyətdə idi. Getməmişdən Pərvinlə söz­ləri çəp gəlmişdi. Nəriman özündən çıxıb, Pərvinin yed­­­di arxa dönənini söymüş, onun özünü də tərbiyəsiz ad­landırmışdı. Artıq  neçənci dəfə idi belə hal davam edirdi.

Dəmiroğlu bu mənzili uşaqlar üçün almış, təmir et­dir­mişdi. Arada gəlib dincəlirdi. İndi onlara burada kim­sə mane olmayacaq, əl-ayaqlarına dolaşmayacaqdı.

Dəmiroğlu cəld süfrə açdı, əlinə keçən yemək­lər­dən süfrəyə düzdü, şampan şərabı  gətirdi. Əyləşdilər.

Pərvin hamamlanıb çarpayıya uzanmışdı. Dəmir­oğlu sevindiyindən qanadlanıb uçurdu. İndi hamama o gir­­mışdi, duş qəbul edirdi.

Pərvin gözlərini tavana dikmişdi. Nəriman hər dəfə özündən çıxıb, ciddi əsas olmadan onu, nəslini, ağbirçək anasını təhqir edir, həyatdan vaxtsız köçmüş atasını və dünyasını nakam dəyişmiş bacısını söyüb yamanlayırdı. İndi Dəmiroğlunu nahara dəvət etməkdə, onun evinə gəl­məkdə, onunla bir yatağa girməyə razı olmaqda məqsədi Nərimandan hayıf çıxmaq, onun papağını yerə soxmaq idi. Buna el arasında acığa iş görmək deyirlər.

Dəmiroğlu yuyunmaqda davam edirdi. O, həyə­can­­­lı idi. Pərvinlə sonrakı münasibətləri bu görüşdən asılı ola­­caqdı. Pərvin ondan razı qalmalı idi.

Dəmiroğlu belə düşünürdü.

Pərvin üst paltarını soyunmuşdu. Əlini sinəbəndinə aparırdı ki, onun da bağını açsın. Lakin əl saxladı. Nə­ri­man ona dağ çəkmişdi. İnsanı da bu qədər alçaltmaq olar? İki övladları olmuşdu. Son vaxtlara qədər Nəriman özü­nü yaxşı aparırdı, Pərvinə, onun qohum-əqrəbasına hör­­mətlə yanaşırdı. Son zamanlar içkiyə qurşanmışdı. Bun­­dan başqa,  xəlvəti bir qadınla da görüşürdü. Görü­nür,  səbəbkar həmin qadın idi.

Pərvin yenə əlini sinəbəndinə apardı. Bağını açdı, sinəbəndin bir tərəfi aşağı sürüşdü. Sinəsinin bir tərəfi açıqda qaldı. Pərvin ətrafa baxdı. Sinəsini görən olma­mışdı.  Utanıb təzədən sinəbəndini bağladı.

Dəmiroğlu qurulanırdı. O, hamamın qapısını aza­cıq aralayıb baxdı. Pərvin çarpayıda uzanmış, üstünü döşə­k­ağı ilə örtmüşdü. Gözəl saçları yastıq boyu səpə­lən­mişdi. İlahi necə də gözəldir! Sanki Allah-taala bu qadını xoş günündə yaratmışdı.

 Dəmiroğlunun bədənindən gizilti keçdi. Pərvini hür­­kütməmək üçün tez qapını örtdü. Beş dəqiqə, on də­qiqə keçəcək, Dəmiroğlu dünyanın ən gözəl qadınını qol­ları arasına alacaq, bağrına basacaqdı.

Nəriman əclaf idi. Əclaf olaraq qalacaqdı. Düzə­lənə oxşamır. İnsanlar qəribə xislətli olurlar. Kimisi ca­van­lığında səhvlərə yol verir, sevimli insanlara, əziz­lərinə əziyyət verir, onlara dərd-qüssə gəririr. Sonradan san­ki əməllərindən peşman olur, düz yola qayıdırlar. Bəzi­lə­rinin isə, sanki yaşlarının üstünə yaş gəldikcə ağıl­ları azır. Nəriman belələrindən idi. Uşaqların gözləri qar­şı­sında arvadını, qayınanasını, rəhmətlikləri bihörmət edir, hətta Pərvinə əl qaldırırdı. 

Pərvin bu gün qət etmişdi. Nərimanın bütün pislik­lərinin əvəzini çıxacaqdı. O, cəld ayağa qalxıb sinə­bəndini açdı. Qarşıda  bədənnüma güzgü vardı. Baxdı və çılpaq bədənini  gördü. Utandı. O, acığa iş görürdü. Bu, beş-on dəqi­qə çəkəcəkdi. Fəqət bu işin qəbahəti illərlə sürəcəkdi. O, Nərimanın gözlərinin içərisinə baxaraq ürəyində: “Sən­dən qisasımı aldım!” – deyəcəkdi. Bəs övladlarının gözlərinə də çəkinmədən baxa biləcəkdimi? Qızı Çiçək universitetdə oxuyurdu. Sabah­da, birisi gündə ona elçi gələcəkdi. Məsum qız xəbər tutmasa da, Pərvin onun yanında özünü ləkəli biləcəkdi. Bu gün bu addlmı atmalı olsa, təkcə Nərimanın deyil, hələ orta məktəbdə təhsil alan oğlu Farizin də namusuna ləkə gətirəcəkdi. Bəs nəslinin? Onların da namusu ləkələnəcəkdi. Həm də bu sirr nə vaxtsa açıla bilərdi. Deməli, o, səksəkədə yaşamalı ola­caqdı. İnsanlar çiy süd əmiblər. Bəzilərinin çörəkləri diz­lərinin üstündədir. Pərvin Dəmiroğlunun yata­ğına girsə, ölə­nə kimi ləkəli qalacaq, iztirab çəkəcəkdi.

Bir dəfə Nəriman anasının yanında söyüş söyəndə Pərvin özündən çıxıb: “Yaxşı baxarsan, bu heyfi səndə qoymayacağam!” – deyə ərinə hədə gəlmişdi. Tək qa­landa Səriyyə arvad üzünü Pərvinə tutaraq: “Qızım, adam acığa iş görməz!  Belə işin ziyanı daha çox adamın özünə dəyir” – demiş və nümunə gətirmişdi.

Dəmiroğlu qurulanıb qurtarmışdı. Ətirlənib saç­larını darayırdı. O, vanna otağından çıxanda Pərvini ayaq üstə, geyinmiş vəziyyətdə gördü. Dəmiroğlu nə hadisə baş verdiyinin fərqinə varmağa macal tapmamış Pərvin  mənzilin qapısını açıb çölə çıxdı.

E-mail: prof.akif@mail.ru         Telefon: 493-96-21 (iş); 050-321-26-23 (mobil)