PETROS DURYAN(Erməni şairi)
A şamdır, üfüq
yanır;
tabut bir karet keçir; içində yorğun, arğın
bir gözəl xumarlanır.
Yarəb hansı şafaqın
yavrusudur bu mələk!
Bal mumundan bir heykəl...
capcarıdır, andırır əlindəki zanbağı.
qaşlarının altında iki ilahi məşəl,
zərrin bir kəfən kimi yanır ipək yaşmağı
əgər gülsə bu mələk
sanki indi keçəcək!
baxmaq istəyir; fəqət üzülür gedir canı...
eşqi od, qəlbi buxar...
qorxuların, nurların odur nazlı sultanı,
yorğun bir kələbəkdir; güllərdən saçaq umar.
tərpənsə çırpınaraq
sanki qalxıb uçacaq!
köksü coşğun bir ümman.
istər sevmək, bir öpüş ehtirasilə keçmək,
əskimək, solmaq, düşüb torpaqlara pərişan
bir damla-- heç olmasa-- sevda şərabı içmək,
ox qızarsa bircə bax,
tutuşacaq, yanacaq.
Lamatin demiş ki, "qəlbim araıya bənzər
əmdiyi gül ürəkdir, balı da ki, məhəbbət..."
onun qəlbi səmadan daha saf, daha dilbər,
əngin bir üfüq kimi yox eşqinə nəhayət,
danışarsa bu mələk,
sanki haman bitəcək!
yanır alov içində, sanma qurtaracaqdır,
dul qadının məbəddə yandırdığı çıraqdır.
eşqin odlu böyründən qopan atəşə bənzər,
istəyir ki, parlasın ulduz kimi gecələr,
əgər ölsə, bircə bax,
sanki həmən doğacaq!
Tərcümə edən: MİKAYIL MÜŞFİQ
Комментариев нет:
Отправить комментарий