Faiq Balabəyli, şeirlər

Şanson

                              MƏNİ AĞLAMAZSAN

Məni ağlamazsan,

Sağlığımda səni çox ağlatdım,

Saçlarından tutub başını

Divara vurdum,

Eşitmək  istəmədiyin

Sözlərlə təhqir etdim səni.

Hədəqədən çıxmış gözlərinlə

Boğazından keçməyən nəfəsinlə

Mənim belə olmadığımı

Bilmədiyini demək istəyirdin.

Məni ağlamazsan,

Düyün–düyün olmuş ürəyinin əzabını

Mən vermişəm sənə.

Saçlarının arasındakı ağ cığırları

Mən göndərmişəm sənə.

Çayımı, çörəyimi vermisən,

Sevmisən məni, dəli kimi sevmisən...

Məni ağlamazsan.

                                BİLİRƏM DARIXIRSAN

Bilirəm darıxırsan,

Gözlərin də yol çəkir.

Dərd, sevincin üstünə

İmza atır, qol çəkir.

Kəndimizdə ağaclar

Tökür yarpaqlarını.

Şəklimi bas bağrına,

İslat yanaqlarını.

Külək əssə, çıx çölə,

Gətirəcək qoxumu.

Sənsizlik ərşə çəkib,

Gözlərimdən yuxumu.

Kövşən ətri gəlir, bax

Mənim şeirlərimdən.

Zülmət düşəcək sabah,

Gəl yapış əllərimdən.

Şəklimi gözlərinə

Nə tutub bağlayırsan

Yaman islandı şəklim

Bu nədir ağlayırsan?..

                                      SƏN GETDİN

Sən getdin, özünlə apardın,

Gətirdiyin bir udumluq sevinci.

Zülmətə döndü hər tərəf,

Yağmura düşdüm elə bil.

Batdı limanda gəmilər,

Söndü bütün işıqlar,

Sən gedəndən sonra.

Bir vaxtlar barmaqarası

Baxdığım həyata

Barmaqlıqlar arasından

Baxmağımı indi dərk etdim.

İndi özümə görk etdim;

Necə də gözəlmiş həyat,

Və sənli günlər.

Sən getdin,

Və başa düşdüm ki,

Bu andan məhbəs həyatı yaşayıram,

İçimdə sənsizliyi daşıyıram.

                                          VƏ BİR GÜN

...Və bir görərsən qayıtmışam mən,

Həminki adamam, dəyişməmişəm.

O şirin anları oyatmışam mən,

Həminki adamam, dəyişməmişəm.

Nə boyun–buxunum, nə də ki, səsim,

Saçını oxşayan əlim, nəfəsim.

Tükənməz heç zaman arzum, həvəsim,

Həminki adamam, dəyişməmişəm.

Göydə göy buludam, dağlarda çayam,

Çağırsan gələrəm, harayam, hayam.

Necə görursən də eləcə buyam,

Həminki adamam, dəyişməmişəm.