Bayıl türməsinin həyətini
Azadlığın könül oxşaya havasından
qoruyan
soyuq və qalın divarların boyunca
əkilən qızılgüllər
qızıl qana boyanmışdı sanki,
ləçəkləri qıp-qırmızı
yarpaqları isə yam-yaşıl idi...
azadlıq havasına köklənmişdi bu güllər,
düşünürdüm.
Arada görərdim bu gülləri-
müstəntiqlər ifadə almağa,
bir də doğmaların gözüyaşlı, ürəyi qübarlı
halda görüş aldıqları günlərdə
bu gülləri gözlərimlə oxşayar, dərər, iylərdim.
Bir dəfə anasının əllərindən tutub da
oğlum və körpə qızım
görüşə gəlmişdilər.
bax onda gözlərimlə yox, əllərimlə
dərdiyim gülləri barmaqlıqların
o tayında olan qızıma verdim:
-Al, qoxla, səninçün elə indicə dərdim-dedim.
- Bunların heç ətri gəlmir, həm də solublar ki, dedi qızım.
Barmaqlığın o tayındakı
azadlığın havasından boğulmuşdu
solmuşdu, ətrilərini yox etmişdi o güllər...
o güllər qalın divarların, tikanlı məftillərin
arasında doğulmuşdu...
o güllər məhkum güllər idi...
Комментариев нет:
Отправить комментарий