Səni atıb gedə bilmirəm

Faiq Balabəyli

Daha suallarıma cavab verə bilmədiyini

dilinə gətirmə, mənim balam,

mən də sənin suallarının qabağında lal oluram

batan günəşin çıxmasını gözləmək,

səni əzizləmək qədər doğma hiss deyil mənə.

Birdən incidiyimi düşünərsən, 

düşünərsən ki incidirsən məni

amma nahaq, 

onsuzda heç nə əbədi deyil, 

nə mənim bu dünyanı tutub getmək həvəsim

nə sənin axıra qədər məni eşitmək istəyin qalıb...

Səni kəndimizə apardığım ilk gün yadıma düşür

payızın hələdə yadımdan çıxmayan ayazlı gecəsi idi

Qarazəncirdən kəndimizə - evimizə qədər

piyada getdiyimiz həmin gün

-sən bu kəndi, nənəmgilin kəndini çox istəyirsən?- deyə soruşmuşdun,

-hə, çox istəyirəm, o qədər çox ki burda yaşaya bilmədim, 

köçüb getdim ki, bu sevgi azalmasın.

Indi böyümüsən, sualların da böyüyüb

Amma o suallar mənə ünvanlanmır, 

sevdiyimiz, uğrunda ölə bilmədiyimiz 

yurdumuza, kəndimizə ünvanlanıb:

-bizi niyə doğurtdun, yaşatdın və sair...

Mənim balam, mən çay kənarında doğuldum,

indi suyu qurumuş o çayın nə vaxtsa çay olması 

ancaq yuxusuna gələ bilər, 

demək çaylarda doğula, ölə bilər,

biz də eləcə...mən də eləcə...

nə vaxtsa yuxuma girəcək ki, 

doğulmuşam, böyümüşəm..

Mənim atamın əlindən tutb yeriməyim heç yadıma düşmür,

mənə elə gəlir ki atam mənim əlimdən heç vaxt tutmayıb, 

saçımı sığallamayıb, 

amma o, məni çox istəyirdi, 

eynən məndən böyük və məndən kiçik qardaşlarımı istədiyi kimi...

İndi gecənin bu vədəsində 

“Xəzərin” yanındakı evimin eyvanında oturub

oxuduqlarını ağcaqanadlarla öcəşə-öcəşə yazıram,

sən yatmısan, hamı yatıb

mənim isə fikrim sənin dörd yaşın olanda 

bir payız gecəsi Qarazəncirdən kəndimizə qədər

piyada getdiyimiz həmin günə qayıdıb...

-Sən bu kəndi, Nənəmgilin kəndini çox istəyirsən?

-hə, mənim balam, çox istəyirəm,

O qədər çox istəyirəm ki...

Amma səni atıb gedə bilmirəm...