Əli Şirin Şükürlü
şaxtada yoxa çıxdı
gözlənilmədən – 22
yaşında.
səsi özündən sonra
yox oldu tədricən azala-azala.
son sözü şaxta boyu
üzü yuxarı çevrilib sədaya
hardasa itdi. itdi
hardasa, amma hardasa
movcudolmada yəqin
ki. hər varlığa bir yoxluq,
hər yoxluğa bir
varlıq hakim kəsilər həmişə.
bütün şaxtanı ələk-vələk
eləyib
həyacan təbili
çaldılar.
qəfil
bir adam peyda oldu
cavan itən yerdə,
təxminən 65-70
yaşında saç-saqqalı ağarmış.
eynən itən cavanı xatırladırdı
gözlərində sevinc qorxu
qarışıq:
bu mənəm, - itən səsiydi
qayıtmışdı sanki - hüznlü,
özü kimi dəyişmiş
formada. qəfildən
bir dəliyə düşdüm. uçurdum
çevrə boyunca.
cürbəcür hadisələrdən,
müxtəlif məkanlardan
keçirdim sürətlə;
dayanmaq istəsəm də
məkanlardan bəzisi
qəbul etmirdi, sanki
bir sıxlıq hökm sürürdü orda,
ilk baxışdan əşyalar
arasında boşluq nəzərə çarpsa da.
bəzi məkanlarsa özü
cəzb edib saxlayırdı məni.
canlılar həm adama,
həm heyvana,
həm də bitkiyə bənzəyirdi.
indi yuxu kimi gəlir
mənə gördüklərim,
çoxdan yaşanmış
yuxu kimi. çoxunu
xatırlamıram nədənsə.
yaşlı biri:
-qocalıb zavallı
yarım saat ərzində
yaraşıqlı gənc:
-bütün cavanlığını
itirdi
həyatı sevən:
-yox. az qala bütün
ömrü keçdi hədərə
intihar barədə
düşünən:
-nə yaxşı. 50 il irəli
düşdü
hərə bir söz
deyirdi çaşqınlıq içində.
cavan qocanın və ya
qoca cavanın
üzündəsə təbəssüm:
yaşayıram hələ də.
Комментариев нет:
Отправить комментарий