Tabut

Ülviyyə Tahir

Torpağın nəmişliyi üzümə vurdu. Payızın yelləri ağaclarda yarpaq qoymayıb. Yaxınlarda çiynimdəki tabutun içində gedəcəyim fikri məni narahat etmir. Axı biz insanlar beləyik: elə bilirik heç vaxt ölməyəcəyik. Kim içirib ki, bizə bu yalançı ümidlərin şərbətini?!  İndi nə əhəmiyyəti var. Yaşım  yetmişi ötüb . İçimdəki ruh bu qırışmış dərimə sığmır. Qocalmağımı qətiyyən qəbul edə bilmirəm. Gəncliyimi yelə vermişəm, bilirəm. Qəbirstanlıq nə yaman uzaq imiş. Tabut çiynimi qırdı. Əlacsız baxışlarla ətrafı süzürəm. Insanlar sanki məni görməyəcək qədər kordular. Hamı sükut içində gedir. Qəbirstanlığın yolu yaman uzaq imiş.

Düz iyrimi üç il öncə O xəstələndi. Anamın xəstələnməyi övladlar arasında hərci-mərcilik saldı. Hərə xəstə arvada bir diaqnoz qoydurdu. O yazığa heç qulaq asan yox idi. Böyük qardaşım ciyərini müalicə etdirdi, böyrəyi çökdü. Kiçik bacım böyrəyini müalicə etdirdi, ayaqları tutuldu. Qəbirstanlığın yolu görəsən həmişə belə uzun olub?!
Anamın həmişə yaxşı pulu olub. Onun sandığından heç pul əksik olmazdı. Bəy qızı olmuşdu. Onu heç soygunçu komunistlər də tukəndirə bilməmişdi.
Arvadım üç il öncə öldü. Ondan sonra gözüm qonşudakı sarı xələtli gəlinə ilişib. Bəlkə də o gəlin yalnız bir dəfə sarı xələtdə görmüşəm, amma yaddaşımda elə ilişib qalıb. Onu payızın soyugunda gördüyüm jaketini belə sarı xələt görürəm. Anamı basdıran kimi tez evə qayıtmaq lazımdır. Hər halda evin kiçik oğlu mənəm. Nəyi var mənə çatmalıdır.Başqa vaxt dilləri ilə məni yeyən yeznələrin  indi gör tabuta biri çiyin verərmi. Off sarı xələt. Görəsən düymələri var, yoxsa zamokladır?
Anam əvvəlcə böyük qardaşımın yanına getdi. Dərdini dedi. Amma o anamın ah-zarını qulaqardına vurdu. Qocalanda insanların xəstəliyi ciddiyə alınmır. Əşi, günu görüb ömrü sürmüsən də. Niyə cavanların ömrünü çürütməlisən.Bax mən oğlumun canını boğazına yıgmiram. Çıxıb gedib Rusiyaya. Indi hardadır  heç bilmirəm. Maraqlı da deyil. Qızım bu yaxınlarda mənə çoxlu pul göndərib.Deyirlər Dubaydan vurub Türkiyədən çıxır. Mən camaatın sözlərini ona deyəndə” Papa, namusumla çörək pulu qazanıram kimə nə?”- deyə cavab vermişdi. Qəbirstanlığın yolu bitmir.
Anam ölmək istəmirdi. Gözləri irilənib hədəqəsindən çıxırdı. Əllərini bizə uzadıb kömək istəyirdi, amma Allah dilini almışdı. Lal üsyanını görməyəcək qədər kor idik. Qardaş bacımı bilmirəm, amma mənim də yaşamaq haqqım var axı.  Sarı xələt. Tabut çiynimi qırdı. Niyə Tabutu oğul daşımalıdır? Bu uydurmanı hansı səfeh çıxarıb.
O gün o sarı xələtliyə açdım sandığı tökdüm pambığı. O isə “Buy camaat nə deyər?” deyib içini  çəkdi. Bu camaat çıxmadı bu millətin axırına. Qonşunun  sözü ürəyimizdəkindən əhəmiyyətli olub. Niyə bunları yetmiş yaşımda dərk etdim ki,..
Qardaş bacımla heç dil tapa bilməmişəm. Elə bil arvad hərəmizi bir millətdən düzəldib. Daim yığıncaqlarımız dava ilə bitib. Arvadın  üstündə hər gün  davamız düşürdü. Sonra böyük qardaşım qaynını göndərdi. O bizi çəkb sanki bir ipə bağladı.  Arvadın altından girib üstündən çıxdı. Bütün hər şeyinə yiyələndi. Birdə ayıldıq ki, torpaqları, dükanları adına keçirib satdığını satıb, sovduğunu sovub. Biz isə hələ də dalaşırdıq. Tabut  bu dəqiqə nəfəsimi kəsəcək.
Kənddə cavan qalmayıb.Qızlar mügənni olmağa qaçıb, oglanlar rus qızlarının yanına. Qocalar basdırır  öldükcə qocaları. Sonuncu öləni kim basdıracaq? Arada belə ağıllı fikirlər gəlir ağlıma. O sarı xələtlini bircə dəfə qucaqlaya bilsəm.
Arada burnuma təndir çörəyinin qoxusu gəlir. Daha elə çörək bişirən arvad qalmayıb. Indi hamı tufovka arvadıdır.Daha pomidorlar, xiyarlar da əvvəlki qoxunu vermir. Mən deyəsən qocalıb lap xərifləmişəm. Pomidorun xiyarın heç yeridir. Deyəsən yol bitir . Budur Qəbirstanlığın yolu görünür. Qiblə üstündə də dalaşsaq çaşmayacam. Ortancıl qardaşım deyir ki, mən sekulyaram. Kiçik deyir satanistəm.Bacım isə vəhabilərə qoşulub.Amma hamısı çətinə düşəndə niyəsə Allah deyirlər. Soruşanda deyirlər dilimizə zəhərli vərdişlər soxuşdurmusunuz. Budur çatırıq. Qəbirstanlıq. Geri dönə bilsəm.