Ümidin göz yaşları

Anar Sadıllı

Qaranlıq bir gecə, evlərdə işıqlar sönmüşüdur. Yalnız bir evin pəncərəsindən yola işıq düşürdü. Bu evin sakinləri bir oğlan övladı gözləyirdi. İlk övladları olduğu üçün, səbirsiziklə uşağın yolunu gözləyirdilər. Deyəsən elə həmin an gəlmişdir, ananın sanciları başlamışdır. Evdə hamı bir-birinə dəyirdi, axı gözlərinin ümüdü gəlir. Adınıda qoymuşdu anası, bu adı qız vaxtından arzulamışdır və hamıya deyirdi oğlum olsa adını Ümid qoyacam. Ananın gözləri gülürdü, amma sancısı bu gülüşü hərdən üzündən alırdı və həyat yoldaşını səslənirdı tez gedək xəstaxanıya.
Tez qonşuda olan taksi şoferini çağırdılar. Çatdırdılar ananı doğum evinə. Atası doğum evinin qarşısında pərişan halda gəzirdi, hərdən sevinirdi övladı olacaq, amma içində nəsə qorxu varıydı. Doğum evinin əsas girişinən qapı açıldi, bir həkim gülə-gülə ailəyə xoş xəbər verdi oğlunuz olub. Sevincli ailə bu xəbərə çox şad oldular və anada, uşaqda yaxşı olmağını söyləyəndən sonra həkim , dediki artıq rahat gedin evinizə və hamı evə getdi.
Bəzən həyat eyni anda bizlərə həm sevinc, həmdə kədər verir. Xebersizidilər Ümidgilin ailəsi bu gecə nə gözləyir onları. Gecə səhərə qədər ana dua edir balası üçün onu Rəbbindən əxlaqlı, imanlı, xöşbəxt bir övlad olamğını istəyirdi, amma fələk öz işində idi. Gecə ananın halı pisləşdi, onu qan aparırdı özünündə xəbəiri yoxuydu. Özünü buz tər icində gördü və tez həkimləri səslədı. Həkimlər gələnə qədər ana öz halından xeberdar oldu artiq qan urəyinə çatırdı. Həkimlərin bütün səyi nəticəsənə baxmayaraq heç bir xeyri yoxuydu. Ana son arzusunu dilə gətirdi, gətirin Ümidimi ona son vəsiyyətimi edim. Ümİd bir nuruydu, bir parça uşaq insana yaşamaq gücü verirdi, amma ana son nəfəsində balasına nəsiyyət verdi. Ananın göz yaşları Ümidin dodaqlarina düşürdü. İlk ana südü əvəzinə Ümid anasının göz yaşlarını dadırdı. Ananin sözləri bütün həkimləri hönkür ağladırdı. Ana başladı zəif səslə, titrəyən dodaqlarına, hec qan qalmamışdır o qirmizi yanaqlarda, amma özünü toplayıb son sözünü deyə bildi...Ümidim bu sənə son toxunuşumdu, bu sənə son nəfəsimin istisidir. Dinlə oğul, adını Ümid qoydum, amma böyüyəndə dostların yetim deyecək, analığın anasına oxşamış deyəcək, qonşular yazıq uşaq deyəcək, qohumlar başına sığal çekib bədbəxt deyəcək, atan bunlardan xəbərsiz olacaq, amma unutma bir Rəbbin səni qoruyacaq. Ogul anan şəhid olur, ogul qəlbimin bir parçası məni yalnız şəkilərdə xatırlayasan. Ananın son sözü əlləri səmaya qalxdı və Rəbbinə dua etdi, səndən gəlib sənə dönürük. Yetimlərin sahibi sənsən, bu yetimidə qoru. Elə bil Ümid bunları hiss etdi və körpədə ağlamağa başladı. Səhər tezdən qara xəbər ailəyə çatdı, pərişan ailə xəstaxananın qabağına yıxışdılar, dünən deyib gülən ailə bü gün göz yaşları ilə, yeni ağ gəlinik geymiş gəlini, ağ kəfənə bükməyə apardılar. Ümid qalmışdı ortalıqda nə ata yaxın dururdu, nədə qohumlar. Anasının ən yaxın rəfiqəsi varıydı, bu ailənin iki övladı varıydı. Rəfiqəsi Ümidi ortalıqda görəndə qəlbi dözmür bu balaca körpəni analıq edir. Öz ailəsindən böyümüyən Ümid, yeni ailədə istəknən, sevgiynən böyüyürdü. Atası və qohumlar Ümidi günahkar bilirdilər anasının ölümündə. Ona görə heçkəs o balca ümüdsüz körpəyə baxmırdı.
Bu gün müasir dövürdə yaşayan insan yenədə insanlığa yaraşmayan hərəkətlər edirlər. Bir parca uşağı qatil bilib, onu öz ümüdünə buraxmaq heçdə inasnlığa yaraşmayan bir hərəkətdi. Yaşadığımız bu cəmiyyətdə belə hallara tez-tez rast gəlinir və təəssüf ki, bunu edən körpənin valdeyinləri olur. Bu gün Ümidin başına gələn hər bir körpənin başına gələ bilər...