Şeirlərimə şeir

Günay Ümid

Məni rəfə qaldırın

Bəlkə  bir  gün

Kitabım  olsa

açmayın!

Səyfələrin  arasında

Tökülməsin  dərdlərim…

Bəxtsiz  şerlərimi

Sıxışdırıb   boğun  öz nəfəsində

Onlar   mənim

Qaranlığa açılan  gözlərim  idi.

Toxunmayın  qoy  qovrulsun

Öz  səsində…

Bir  nöqtə  işığım  var

Sizdə  barmağ  tıxayın…

Toxunmayın  kitabıma

Saralsın  misraları

Ürəyimin  sarı  simi  kimi

Öz  səsini  özü duysun

Özü  yansın  öz  oduna…

Toxunmayın  kitabıma

Toz  bassın  səyfələri

Basdırsın  bəxtsiz  şerlərimi

Öz  tozu,  öz  torpağı..

Mənim  bu  “şou”   dünyasında

Tanınmağa  üzüm  gəlmir

Dönə-dönə  mən  şairəm

Deməyimə  sözüm  gəlmir

Mənim  “sənət  dəblərinə”

Uyuşmağa  dəbim  keçib

Şeyirlərim bir  qırağda

Yerin  seçib…

Şair  deyib  öz  adıma

Meydan  alıb  çoşmamışam…

Tərif  edib

Tərifləri  sevənləri

Misra-misra  daşmamışam

Mənə  şair deməyin…

Mənim  şənə  deyiləsi

Şeirim  yox!

Vərəqlərin  sinəsini

Qoy  yandırsın  nakam  olan

arzularım…

Ümidini  itirmiş

ümidlərim  kimə  lazımdır  axı?

Qara  hərflərə  boyanmış

öyüdlərim  kimə  lazımdır  axı?

Şerlərim  mən  özüməm…

Ruhumdakı  bu ilhamı

Sinəmdəki  bu ürəyi

Etinasız  aldırın…

Oxumayın  kitabımı

Məni  rəfə  qaldırı

Təslim oldum

Deyəsən mən təslim oldum!

Daşa dönüb

Gözlərimdən axan göz yaşı,

Qəddarlaşıb ümidlərimin

Arzu yağışı…

Hisslərim qamçılayıb

Varlığımı,

Duyğularım tanımır

Heç kimi,

Kökdən düşüb ürəyimin

Sarı simi.

Deyəsən

Mən təslim oldum!!!

Şerimin ruhu

Qələmin ucunda

Ölən duyğularım şerə dönür!

Bir gün yad edəndə insanlar

Məzarı vərəq olan şerlərimi

Hiss adlanan ruhum

Dolaşacaq ətraflarında

Gülə-gülə

Ağlaşacaq ətraflarında!

***

Şerlərimin

Əlindən tutub

Gün üzünə

Çıxarmaq istədim!

Günəş

Gülmədi gözümə

Bir kəs cəsarət edib

Baxa bilmədi üzümə…