Səni həyatımın harasına qoyacam?!

Gülnar Musayeva

Səni həyatımın harasına qoyacam?
Kim bilər hansı yuxudasan bu an ? Bir yuxunun ən dərin yerindəsən. Mən yanı başında oturmuş, üzünü seyr edirəm. Cavab tapa bilmədiyim suallar gəzişir ağılımda. İndi səni həyatımın harasına qoyacağam?

Bir siqaret yandırdım. Tüstüsü heç olmadığı qədər dərin çəkirəm. Gözlərimi yuxu basdı. Ha düşdüm, ha düşürəm. Üzünə baxıram, necə yatdığına, ürəyinin neçə dəfə döndüyünə, hamısını ağılıma yazıram.

Bir azdan gün ağaracaq. Günəşlə birgə ilk gecəmizin sonu gələcək . Qəhqəhələrimiz, mahnılar, içkidən qalan sərxoşluq, söhbətlərimiz, sevişməmiz geridə qalacaq. Ya oyanınca hamısını yox saysaq? O qədər sadə olmaz deyilmi? Olmamalı! Tək gecəlik eşqlərə nümunə vermək gərəyin tərəfindən xatırlanacaq qədər ucuza bitməməliyik.

Eşq necə başlayırdı? Unutmuşum, cavabını verə bilmədiyim minlərlə sual arasına yerləşdirdim bunu da! Bir anlıq olmalı idi, xəyal kimi, beynimdə köhnə eşqlərimi yada salıraç. Bəli! Bir saniyə qədər qısa müddətdə olurdu. Ürəyin içinə görünməz ulduzlar düşürdü. Fərq etmədən, gözlə görmədən, anlamadan hətta nə olduğunu, aşiq olurduq.

Sevginin bir retsepti var idimi? Yemək tərifləri kimi, bir az bundan, 3 qaşıq qədər başqasından qoyanda, ləzzətini tutdura bildiyin bir yazımı yazırdı? Nə varsa sevdaya aid, unutmuşam. Küsgün oyandığım səhərlərdən olmalı. Onları daha çox yığmışam içimdə, bu eşq deyilən xəyala yer qalmayıb.

Axışına buraxacağım bu səfər, bildiyim hər şeyi unudacağam. Səninlə yenidən, ilk dəfə görürmüş kimi, heç görmədiyim bir şəhəri gəzən heyran gözlərlə gəzəcəyəm sevgi küçələrində. Görəsən canım çox yanacaqmı? İlk ayrılıqlar ağır olar. Bu da olmadı, universiteti bitirib, ibtidai məktəbə yenidən başlamaq kimi, nə etsənsə silinməz öyrəndiklərim. Tək ümidim, sənin dərslərinin başqa olmasıdır, yoxsa təkrarlamaq çox darıxdırıcıdır.

Çox bilmək də yorurmuş insanı. Ürəyi, ruhu əzib keçirmiş. Çoxbilmişlik bu canım, qəti xəttlərlə qaralamaq həyatları, hər şeyi bildiyini sanan ən çox yanılan deyil idimi? Ucunu qaçırmışım sevginin. Öyrəndiklərimi fərz edərək gördüyümə inandığım bütün o gerçəklər, əslində gerçək deyil. Sancı bunlar, yenidən yaranacaq sevgi sancıları, yoxsa niyə tərpənib dayanar və bir xortum kimi sovrular düşüncələr insanın beynində?

Çıxıb getsəm bu qapıdan, oyandığında oxuyacağın bir qeyd buraxsam yastığa, çox gözəl idi deyə yazsam üstünə, bir xatirə olaraq buraxsam hamısını keçmişdə qalacaq. Bir daha tapa bilməsən məni, çata bilməsən, bir mələk hekayəsi, bir əfsanə kimi qalsa ağlında, gün gəlincə bir dost söhbətində izah edərsən. Bunları etmək keçir içimdən çünki qorxuram. Yenidən başlamağa artıq cəsarətim yoxdur. Ən başdan izah etmək mənə çox çətin gəlir.

Həyatın çıxmazlarını yaratdığı kimi insan, sevgi yollarını da belə qarışdırır ! Halbuki günəşin ilk işıqlarından içəri sızan bu parıltılar, çiyininə vurunca; qalxıb gəlməli, yavaşca yatağa girməliyəm. Kiçik bir öpüşlə kəsməliyəm, o gülümsədiyin yuxunu qısqanaraq. Mən nə edirəm? Qəmli bayquş kimi oturdum, düşünürəm, indi səni həyatımın harana qoymalı?
Çıxış yolu tapa bilməyən və hey düşünüb qərar verməyən gənclərə həsr edirəm.