Qəddar rəssam fəlsəfəsi

Könül Səid

Gecə və ümid

İtmişəm bəlkə də azmışam

Gecənin tənha qaranlığında

Yolumu göstərən işıq da yoxdur

addımlarımın səsi gecəyə qarışıb

Nəyin hardan başlayıb

Harda bitdiyini bilmirəm

Bircə ümidim sönmür

az da olsa zəif işıq saçır yoluma

Tutqun və tor baxışlarla

soyuq divarlardan keçirəm

əllərim də üşüyür qizdırmır qəlbimi

Bircə arada çox xırıltılı bir səs duyuram

Bu səs nəsə yalvarışa bənzəyir

Anlaşılmaz bir yalvarışa

bəlkə də bu səs içimdən gəlir

saxlayır yolumdan məni

getmə deyir

səsizlik , addımlarımın səsini duymuram

Amma qarıqaranlıq bir filmin

yenicə çəkilən kadrlarını sezirəm

hər şey qaradı

film də

yolum da

addımlarım da ........

(Bircə kadrın kənarları ağdı)

...............................................................



Anlaşılmaz fikirlər
duyğular
gəlir süzülür
beynimin işıqlı şüalarından
sonra da
damla-damla qırılır tökülür
səpələnir nar dənələri kimi
aynamın önünə
yığıb yığışdırmaq
yenidən başlamaq
eyni bir həyatı
köhnə sapın üzərinə calamaq
mənasız , notsuz
xaric bir ifaya bənzəyər
intihar qoxulu keçmiş həyatı
cansixici gələcəyə baölamaq
heyhat
bu da olmadı ....
 eh gör baxışında nələr gizlənir
yalançı və saxta glüşlər
öpüşlər
gəl belə edək
varlığınla bağlı olduğun insanlardan
yalanlardan
iftiralardan
xəyanətlərdən
bir nağıl danış mənə
 mən də inanım
aldat
mən də aldanım...

bax belə başlayır bütün sevgilər
üzüm də qızarır qırmızı donumun
rəng ahəngindən  

Qadın və qəddar rəssam fəlsəfəsi

Hardasa çox uzaqlarda 

qəmli bir piano səslənir 

Haradsa çox uzaqlarda 

Rəsmlərdə donub qalan bir 

mənzərə canlanır : 

dəniz , piano və qadın 

ağlayır qadın 

səssiz düşən bu göz yaşlarında

kədərə bürünən qəribə bir sevinc var 

düşən hər göz yaşında 

bir sevgi hekayəsi var 

bitirdi 

tuketdi qadın 

sevgisini , kədərini 

göz yaşlarını 

piano səslənir dayanmır 

dəniz dalğalanır dayanır 

qadın daha ağlamır 

dayanıb səssiz , səmirsiz

səssizliyi ilə çıxıb getmək istəyir 

qarşıda dalğalı dəniz

yanında piano

bir addim atmaqla 

səssizliyə qovuşacaq 

dalğalı dənizin ağuşunda 

əriyib yox olacaq 

geri dönsə satılacaq 

ayaqlar altına atılacaq 

qəddar rəssamın həyat fəlsəfəsini 

canlandıran qadın 

səssiz dayanıb ağlamır 

dəniz isə dalğalanır dayanmır 

piano da həzin bir musiqini 

həkk edir bu tabloya 

bədəninin, ruhunun satılmasından 

doyub bu qadın 

işgəncələrdən yorulub 

qəddar rəssamın rəng aləminin 

bir oyununa düşüb 

bir addım atir 

qumda oturur 

bir anləq yarıqaranlıq bir filmin 

yaşanmış kadrlarını görür

qumu ovuclarına doldurur 

insafsız qum barmaqların arasından 

axıb gedir

illərdir yaşadığı həyatı kimi 

qum da onu qəbul eləmir 

son ümidi dalğalı dəniz 

onu səssizliyə qovuşduran dəniz 

son dəfə vəfalı dostunu 

sirdaşını 

həyat çətinliklərinin yoldaşını

pianonu qucalayır 

vidalaşır 

onun qayğısını 

istisini 

sevgisini 

özü ilə aparmaq üçün 

səssizliyə qərq olmaq üçün 

bir anlıq dönüb rəssamın 

düz gözlərinin içinə baxır 

donur baxışlarında həyat 

əlini qaldırıb vidalaşır 

öz Allahi ilə 

ta buludlara uzanır əli 

addımlayır dənizə doğru 

çox sakit , səssiz 

qovuşur öz istəyinə 

bir rəssamın yaratdığı 

aciz qadın 

köçür dünyadan 

səssiz , səmirsiz ..